«ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد»

سفیدرویی عالم نصیب عابس شد

شجاع و پردل و جرئت، بلندبالا بود

همان که شیر سیاه سپاه مولا بود

مفتاح غزل‌های به بن‌بست رسیده!

این شعر، مرا باز به سمت تو کشیده

زینب چه دلی داشت که با آن لب عطشان

از کوفه به دنبال تو تا شام دویده

عشقی که نمودست چنین عزم تو را جزم؟

ای با علی و مالک اشتر شده هم‌رزم

مبهوت‌ تو هستند امامان و شهیدان

مفتون‌ تو هستند رسولان اوالوالعزم

ای تشنگی‌ات بیشتر از حد تحمّل

لب‌های عطشناک تو دریای تغزّل

شمشیر تو آیینۀ شمشیر یدالله

اسب تو در آن معرکه یادآور دلدل

لبریز شد از رایحه‌ات دشت و دمن‌ها

از خون تو شد سرخ‌تر از سرخ چمن‌ها

گر پهنۀ پیشانی تو جای عمود است

پس تیر چه می‌کرد در آن چین و شکن‌ها

ساقی شده‌ای پس می ادراک بیاور

از میکدۀ معرفتت تاک بیاور

ما ساکن میخانۀ چشمان تو هستیم

یک جرعه می ناب عرفناک بیاور

بگذار در آغوش تو آرام بگیرم

از روشنی چشم تو الهام بگیرم

آن قدر خراب می و پیمانه بمانم

تا مست خراباتی تو نام بگیرم

ای پهنۀ لطف تو به اندازۀ دریا

مضمون غزل‌های تر و تازۀ دریا

آن روز که لب تشنه برون آمدی از آب

پاشید بلافاصله شیرازۀ دریا

ای شهد کلامت ز عسل هم عسلی‌تر

فریاد رجز خوانی‌ات از رعد جلی‌تر

از مادرت آموخته‌ای رسم ادب را

در رزم ندیدند کسی از تو علی‌تر

این تیر که رد می‌شود از رهگذر چشم

امروز قرار است شود همسفر چشم

فرمود برادر که برو آب بیاور

عباس ادب کرد که یعنی: به سر چشم

این دشت ندیده‌ست بهارانی از این دست

بر سینۀ خود نم‌نم بارانی از این دست

از کوه بپرسید چه آمد به سر ماه

در ساحل امواج خروشانی از این دست

او در مسیر علقمه بی‌تردید، دریای خون به راه می‌اندازد

یا یک تنه تمامی لشگر را، با برق یک نگاه می‌اندازد

ماه قبیله راهی میدان است، حالا شروع شام غریبان است

داغ بزرگ رفتن او بی‌شک، آتش به خیمه‌گاه می‌اندازد