ای ز داغ تو روان، خون دل از دیده‌ی حور!

بی‌تو عالم همه ماتمکده تا نفخه‌ی صور

خاک‌بیزان به سر، اندر سر جسم تو بنات

اشک‌ریزان به بر از سوگ تو، شَعرای عبور

چون کاروانِ دشتِ بلا، رو به شام کرد

صبحِ امید اهل حرم، رو به شام کرد

قوم یهود از پی تأیید کیش خویش

سجّاد را به بستن دست، اهتمام کرد

ای خفته خوش به بستر خون! دیده باز کن

احوال ما ببین و سپس خوابِ ناز کن

ای وارثِ سریرِ امامت! به پای خیز

بر کشتگان بی‌کفنِ خود، نماز کن

اندر جهان، عیان شده غوغای رستخیز

ای قامت تو، شور قیامت! به پای خیز

زینب بَرَت بضاعت مزجات، جان به کف

آورده با ترانه‌ی «یا ایُّها العزیز!»

داد آسمان به بادِ ستم، خانمان من

تا از کدام بادیه پرسی، نشانِ من

دور از تو، از تطاول گلچین روزگار

شد آشیانِ زاغ و زغن، گلستانِ من

اگر صبح قیامت را شبی هست، آن شب است، امشب

طبیب از من ملول و جان ز حسرت بر لب است، امشب

فلک! از دورِ ناهنجارِ خود، لَختی عنان در کش

شکایت‌های گوناگون مرا با کوکب است، امشب

نیک‌پی اسب! چرا بی‌رخ شاه آمده‌ای؟

پیل بودی تو، چرا مات ز راه آمده‌ای؟

برگ برگشته و تن خسته و بگْسسته لگام

هوش خود باخته با حال تباه آمده‌ای

شد قطار غم، روان سوی حجیز

با دل پُرخون و چشم اشک‌ریز

یوسف آل پیمبر با «بشیر»

گفت کای فرزانه‌ی روشن‌ضمیر!

صبح‌گاهان، خیمه بیرون زد ز شام

اختران برج عزّ و احتشام

شد روان آن بانوان سوگ‌وار

سوی یثرب با دو چشم اشک‌بار

دور گردون بس که دشمن‌کام شد

ماتم اسلام، عید عام شد

شد چو در شام، اختران برج دین

آسمان گفتی فروشُد بر زمین

داد چرخ توسن معکوس‌سِیر

جای خاصان حرم، در پای دیر

دیری امّا در صفا «بیت‌الحرام»

کعبه‌ای، در وی خلیلی را مقام

از جفای کوفیان کفرکیش

شد به سوی کوفه، آن جمع پریش

ز ازدحام آن گروه بی‌تمیز

شد عیان در کوفه، شور رستخیز