ای چارمین علی ولی و دهم امام

وی بر فراز عرش ولایت تو را مقام

وه، ‌ای به کنیه بوالحسن و در لقب نقی

خورشید و ماه، آینه‌دار تو صبح و شام

سجاد! ای به گوشِ ملائک، دعای تو شب، خوشه‎چین خلوت تو با خدای تو ای چشم آسمان و زمین مانده خیره‎وار بر شور و جذبه‎های تو در سجده‎های تو ای دیدن قتال غم انگیز کربلا حُزنِ همیشه ساخته از ماجرای تو

اکنون به شوق حجت پنجم ز خود گمم

وآیینه‌دار طلعت خورشید پنجمم

چون کشتی سپرده به توفان عنان خویش

ازموج موج جذبۀ تو در تلاطمم

آن شمع کوچکم که بیفروزیم اگر

فخر است با چراغ قبولت به انجمم

ای تکنواز نابغۀ نینوا، حسین!

وی تکسوار واقعۀ کربلا، حسین!

ای از ازل نوشتِ سواد سرشت خویش

با سرنوشت غربت خود آشنا، حسین

ای خون اصیلت به شتک‌ها ز غدیران

افشانده شرف‌ها به بلندای دلیران

جاری شده از کرب و بلا آمده وآنگاه

آمیخته با خون سیاووش در ایران

تو اختر سرخی که به انگیزۀ تکثیر

ترکید بر آیینۀ خورشید‌ ضمیران