دو چشمت چشمه آب حیات است

دو دستت سفره‌دار کائنات است

اگرچه آسمان این‌قدر بالاست

ولی باید بگویم خاک پات است

ظرف خالی، دوباره پر شده است

آسمان از ستاره پر شده است

هر دو چشم ستاره بارانم

از شعف، از نظاره پر شده است

دل ما خورده گره بر ورق دفتر عشق

درس‌ها یاد گرفتیم از این منبر عشق

کسب تکلیف نمودیم اگر از در عشق

عشقمان بوده بمانیم فقط محضر عشق

این جمعه هم گذشت، نشد تا ببینمت

دادم به دل امید که فردا ببینمت

می‌خوانم از دو دست ابوالفضل تا مگر

یک شب میان روضۀ سقا ببینمت

وقتی کسی ز جان خودش دست می‌کشد

از هستی و جهان خودش دست می‌کشد

وقتی که آفتاب دلش می‌‌کند غروب

از ماه آسمان خودش دست می‌کشد

آه! یادم نمی‌رود هرگز

غم جانسوز غارت خلخال

حملۀ نابرابر لشگر

به زنان و به خیمه و اطفال

در انتظار تو چشمم همیشه بارانی‌ست

و بی‌تو حال و هوای دلم چه طوفانی‌ست

بیا که خیری از این زندگی نمی‌بینم

که لحظه‌لحظۀ عمرم پر از پریشانی‌ست

آقا نگاهم مانده بر در تا بیایی

از جاده‌های روشن فردا بیایی

دوری تو بغضی نشانده در گلویم

ای کاش می‌شد یا بمیرم، یا بیایی

می‌خرم برجان خود درد و بلای روضه را

می‌کشم برصورتم دست شفای روضه را

پیش تو آخر سیاهی روسپیدم می‌کند 

دوست دارم پرچم بزم عزای روضه را

چشم انتظار میهمان، زد زیر گریه

بغضش شکست و ناگهان زد زیرگریه

دیگر توان ایستادن هم ندارد

طفلک نشست و بی امان زد زیرگریه

آخرش چشم تر تو خواهرت را می‌کشد

غربت ناباور تو خواهرت را می‌کشد

آن سیاهی مقابل، ازدحام دشمن است

خلوت دور و بر تو، خواهرت را می‌کشد

سلام می‌کنم از دور بر تو و حرمت

سلام من به بلندای بیرق و علمت

سروده‌اند فراوان برای تو اما

هنوز نقش کتیبه است شعر محتشمت