ای رباب! ای خلاصۀ پاکی  

وی سرشتت، سرشت افلاکی

ای شکوه صلابت دریا  

وی زلال نجابت دریا

آسمان در شرف صاعقه‌ای خونین بود  

نفس باد پر از زمزمۀ یاسین بود

چه بلایی به سر آینه‌ها می‌آمد  

که چهل روز و چهل شب، دلشان پرچین بود

ای علی اکبر! گل سرخ بهار

مصطفی را بهترین ‌آیینه دار

آفتاب معرفت، ماه شکوه!

ظلمت از تو تا همیشه در ستوه

عشق را هرگز نگیرم، دست کم

هر چه از هستان بگویم، هست کم

گر چه انبوه‌اند آن سو نیستند

عاشقان تا هست هستی، زیستند

کربلا!‌ ای دریچۀ توحید  

آینه در برابر خورشید

ای ستاره، ستارۀ ازلی  

آفتاب همیشه لم یزلی

به سیر آینه بودن، شتاب با او بود  

شکوه روشنی آفتاب با او بود

نگفته بود کسی پاسخی، به پرسش عشق  

هزار مرتبه، اما در جواب با او بود