هرچه بادا باد! اما عشق باد

عشق بادا، عشق بادا، عشق باد

جوهر این عاشقی‌‌ها عشق باد

کار دنیا کار فردا عشق باد

عقل رفت و گفت تنها عشق باد

خدا زمین و زمان را دوباره حیران ساخت

تمام شوکت خود را به شکل انسان ساخت

به دست قدرت خود، خلقتی شگفت آورد

گرفت پرده ز رویی، جهان گلستان ساخت

دلی دارم و خانۀ بوتراب است

سری دارم و خاک عالیجناب است

عوض کرده روز و شبم جای خود را

که ماهی دمیده پر از آفتاب است

گرچه سرگرم کسب و کارش بود

نان خور رزق کار و بارش بود

او که با عالم خودش می‌ساخت

روز و شب با غم خودش می‌ساخت

صد گره بر هر گره در کار اگر داری کم است

یا که صدها حاجت دشوار اگر داری کم است

یا که قد آسمان آوار اگر داری کم است

یا که در قلبت غمی بسیار اگر داری کم است

ببینید گیسوی پر تاب ما را

ببینید جوش می ناب ما را

ببینید ماه جهانتاب ما را

ببینید لبخند ارباب ما ر

سوی مجنون برسانید که لیلایی هست

ما شنیدیم در این شهر که آقایی هست

دور این خانه شلوغ است اگر جایی هست

دردمندیم و دلی خوش که مداوایی هست

عشق گاهی میان شب بو‌‌هاست

گاه در سینۀ پرستو‌‌هاست

عشق گاهی کنار برکۀ آب

عشق گاهی نوازش قو‌‌هاست

عاقبت آمدم پس از عمری

به مزارت، نه! بر مزار خودم

آمدم های‌های گریه کنم

به دل خون و داغدار خودم

ابر خون می‌بارید

عطر گل می‌پیچید

بین یک دشت پر از یاس سفید

کاروان عاقبت از راه رسید

همه از ناقه زمین افتادند

از بار داغش پشت پیغمبر شکسته

تنهاترین سردار بی لشگر، شکسته

سجاده‌اش بر غربت او گریه کرده

پای غریبی‌اش دل منبر شکسته

باید امشب بلند گریه کنیم

مثل زینب، بلند گریه کنیم

که مرتب بلند گریه کنیم

سوخت از تب، بلندگریه کنیم