ای مدینه! در تو ما را راه نیست

ره مده ما را که با ما شاه نیست

رفتم از تو با حسین بن علی

بی‌برادر آمدم، «لا‌تَقبَلی»

آن که او را نام، عبدالله بود

با عمو در کربلا هم‌راه بود

از گل رخسار، داغ لاله بود

لاله‌اش را از عطش، تب‌خاله بود

چون به خون غلتید آن درّ یتیم

گوش‌وار عرش را شد دل، دو‌نیم

گفت ناگه با صدای آشنا

شاه گفتا: جان فدای آشنا!

زینب آمد دست طفلانش به دست

کز تواَم با آن‌چه‌ام در دست، هست

این دو از بهر فدا آماده‌اند

دو غلام تو، نه خواهر‌زاده‌اند

در قماط آن دسته‌ی گل، بسته بود         گویی اندر دست شه، گل‌دسته بود

از عطش کج گشت گاهی گردنش         گاه چون سیماب لرزیدی تنش