ای یک جهان برادر! وی نور هر دو دیده!

چون حال زار خواهر، چشم فلک ندیده

بی‌‌محمل و عماری، بی‌‌آشنا و یاری

سرگَرد هر دیاری، خاتون داغ‌دیده

ناله‌ی نی است، ای ‌دل! یا که از لب شاه است؟

یا که نخله‌ی طور و نغمه‌ی «اَنَا الله» است؟

داستان دستان است، از فراز شاخ گل

یا که بانگ قرآن است، کز شه فلک جاه است؟

تا تو شدی کشته ما، بی‌‌سر و سامان شدیم

یک‌سره سر‌گشته‌ی کوه و بیابان شدیم

خیمه و خرگاه ما، رفت به باد فنا

به لجّه‌ی غم اسیر، دچار توفان شدیم

جلوه‌ی روی تو بود، طور مناجات ما

کعبه‌ی کوی تو بود، قبله‌ی حاجات ما

شربت دیدار تو، آب حیات همه

صحبت این ناکسان، مرگ مفاجات ما

گوهر یکتای عشق، درّ یتیم حسن

خلعت زیبای عشق، کرد به بر، چون کفن

غُرّۀ غَرّای او، بود چو یک‌ پاره ماه

قامت رعنای او، شاخ گل نسترن

ناله برآورْد کای شاخۀ ریحان من!

وی گل نورستۀ گلشن دامان من!

ای به سر و دوش من، زینت آغوش من!

مکن فراموش من، جان تو و جان من!

دل شوریده نه از شور شراب آمده مست

دین و دل ساقی شیرین سخنم برده ز دست

ساغر ابروی پیوسته او محوم کرد هر که را نیستی افزود به هستی پیوست

دل ناتوان لیلا، ز غم تو می‌گدازد

چه کند اگر نسوزد؟ چه کند اگر نسازد؟

تو سوار روی نی، مادر دل‌کبابت از پی

نه عجب اگر که در پای نی تو، سر ببازد

چشمۀ خور در فلک چارمین

سوخت ز داغ دل امّ‌البنین

آه دل پرده‌نشین حیا

برده دل از عیسی گردون‌نشین

بــار غــم فــرود آمــد در زمیـن مــاریه باز

یا که کــاروان حجـــاز

هــرچه غصّه بــود آمد دلخــراش و سینــه گداز

در حــریم محـــرم راز

تشنه لبا! به آب مهر تو سرشته شد گلم چون بکَنم دل از تو و چون ز تو مهر بگسلم؟

گرچه بلای دوست را از سر شوق، حاملم «بار فِراق دوستان بس که نشسته بر دلم»

امشب شب وصال است، روز فراق فرداست

در پردۀ حجازی، شور عِراق فرداست

امشب قِران سعد است در اختران خرگاه یا آن که لیله البدر روز مُحاق فرداست