ز فِراق لاله روی تو سینه داغ دارد
دل داغدیده از سینۀ من سراغ دارد
دل چرخ پیر بگداخت به نوجوانی تو
چه دلی است خام کز سوخته‌ای فَراغ دارد
صبــا به پیر خــرابات از خــرابۀ شـــام
ببــر زکــودک زار این جگــر گدازْ پیام،
که: ای پــدر ز مــن زار هیــچ آگـــاهی؟
که روز من شب تار است و صبح روشن، شام
خاک غم بر سر گلزار جهان باد امشب
رفته گلزار نبوّت همه بر باد امشب
خرگه چرخ ستم پیشه بسوزد که بسوخت
خرگه معدلت از آتش بیداد امشب
رفت اصغر شیرینم ز آغوشم و دامانم
برگِ گلِ نسرینم یا شاخۀ ریحانم
آن غنچۀ خندان را من غنچه نمی‌خوانم
«آن دوست که من دارم و آن یار که من دانم»
ای که از زخم فراوان، مظهر بی چند وچونی
در حجاب خاک و خون چون شاهد غیب مصونی
آه و واویلا! چنان کوبیدۀ سُمّ هَیونی
همچو اسم اعظمی کز حیطۀ دانش برونی
موکب شاه فلک فر، در زمین نینوا
چون فرود آمد «تجلی الله فی وادی طـُوی»
تا که خرگاه امامت شد در آنجا استوار
آسمان زد کوس «الرحمن علی العرش استوی»
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
