پیمود چون ز کوفه، جرس، راه شام را

از صبح کوفه دید توان، شامِ شام را

کم‌تر ز اهل کوفه نشد، جور اهل شام

شرح کدام گویم و وصف کدام را؟

افتاد چون گذار اسیران به‌ قتلگاه

شد گریه تا به‌ ماهی و شد ناله تا به ماه

هم غرقه گشت، پیکر ما‌هی ز سیل اشک

هم تیره گشت، آینه‌ی مه ز دود آه

گفت: ای به خون تپیده! مکرّم برادرم!

کافتاده‌ای به روی زمین، در برابرم

آیا تو آن حسین منی؟ کز شرف نمود

بر دوش خود سوار، تو را جدّ اطهرم

سَرور یازدهم کز همه نقص، او بری است

قبلۀ ما، حسن بن علی عسکری است

رایج از همّت او، قاعدۀ جعفری است

مدّت دولت او، گر چه کنون، اسپری است

لیک در جمله عوالم، متصرّف بُوَدا

جان ز حرمان حضورش، متأسّف بُوَدا

نوبت عهد، چو بر حضرت هادی آمد

گاه نشر نعم و بذل ایادی آمد

ابر بارنده، بهر کشور و وادی آمد

رهبر حاضر و فرماندۀ بادی آمد

قبا پوش سرو من! کُله دار ماه من!

گذشت و نظر نکرد، به حال تباه من

که کاهد ز کوه هجر، تن هم‏چو کاه من

در آیینه‌‏اش نیافت، چرا راه، آه من؟

آه از دمی که غرقه به خون در برابرش!

افتاده دید، قامت زیبای اکبرش

یک‌ جا به ‌خاک خفته، جوانان مهوشش

یک ‌سو به‌ خون تپیده، علم‌دار لشگرش

چون بهر شاه تشنه‌جگر، یاوری نمانْد

عبّاس و قاسمیّ و علی ‌اکبری نمانْد

از کید و کین اختر و بی‌مهری سپهر

از بهر یاوریش، نکو اختری نمانْد

چون بر تراب، جا پسر بوتراب کرد

بس فخر‌ها به عرش الهی، تراب کرد

لرزید عرش و غلغله در فرش شد پدید

چون بر تراب، جا پسر بوتراب کرد

در کربلا چو قافلۀ غم گشود بار

از غم هزار قافله آمد در آن دیار

آمد هلال ماه عزا، در عزا شدند

بدران آسمان ولایت، هلال‌وار

هلال ماه عزا از افق دمیده، خمیده

کدام بار غمش بوده تا خمیده دمیده؟

به یاد فرق علی ‌اکبر و خمیده قد شه

جبین ماه گرفته، قد هلال خمیده

در یم دشت بلا، شاه شهید

                        داشت در درج حیا، دُرّی سفید

اختری تابنده از برج جلال

                        بدری امّا بود در صورت، هلال