از این شاعر متعهد، دو جلد دیوان به یادگار باقی مانده که در زمان حیاتش (حدود 70 سالگی) منتشر شده است: 1. دیوان بنایی یزدی 2. گلستان راز. باشد که روزی شاهد تلفیق شایسته این دو اثر در یک جلد باشیم.

محمدحسن فرح‌بخشیان، فرزند اسماعیل، متخلص به «ژولیده» و مشهور به ژولیده نیشابوری در سال 1320 ه.ش در نیشابور به دنیا آمد.

به قدری در عشق و ارادت به خاندان نبوت و امامت ثابت‌قدم بود که با داشتن عائله سنگین و وضع ناهنجار زندگی، هیچ‌گاه از خدمت به آستان مقدس آنان قصور نورزید.

«دیوان ذوقی اصفهانی» به همت و مقدمه برادر شاعرش، «غمگین اصفهانی» منتشر شده است. ذوق او در مدح و مراثی خاندان عصمت و طهارت، دیدنی و ستودنی است.

احمد کمال‌پور، متخلص به «کمال»، قصیده‌سرای معاصر خراسان در تاریخ 23 ام شهریور ماه سال 1377 بدرود حیات گفت.

محمدحسین فرزند آقا اسدالله در سیزدهم ماه رجب سال 1312 ه.ق در اصفهان متولد شد. از سن هشت یا نه سالگی ابراز طبع شعر کرد و بدین مناسبت به «صغیر» متخلص شد.

این متن که به بهانه روز صائب فراهم آمده، مروری است بر دو غزل از این قله‌نشین سبک هندی (هم‌وزن و هم‌قافیه و هم‌ردیف) و یک غزل عاشورایی از استاد علی انسانی که به اقتفای او سروده شده است.

علی انسانی از سرشناس‌ترین شاعران ولایی و آیینی هم‌روزگارمان در 15 خرداد سال 1326 ه.ش در کاشان دیده به جهان گشود؛ بنابراین این پیش‌کسوت شعر و ادب شیعی، امسال در هفتادمین سال زندگانی خویش است.