این نوشتار به مرور غزلی از شاعر معاصر «سید رضا مؤید» پرداخته که شاعر با زائر سخن آغاز می‌کند و از مشاهد مشرفه سؤال می‌کند و از زائر می‌خواهد که خاطرات و حکایات سفر را بازگو کند و این نکته را با ردیف «بگو» تکرار می‌کند و پی می‌گیرد.

عاشق، حتی وقتی زیارت بیت‌الله الحرام قسمتش می‌شود و به دور کعبه مشغول طواف است و پروانه می‌گردد، باز هم از یاد معشوق غافل نمی‌شود و بلکه این یاد معشوق است که دست از سر عاشق برنمی‌دارد. عبدالرحمان جامی، شاعر قرن نهم غزلی نسبتا معروف دارد با ترسیم همین حال و هوا.

سید رضا مؤید در حوزه شعر ولایی، شعر مشهوری دارد‌ که به مدح امام جواد علیه‌السلام می‌پردازد و با مرثیه به اتمام می‌رساند.

به مناسبت ولادت باسعادت حضرت شمس الشموس، انیس النفوس، المدفون بارض طوس، حضرت علی‌بن‌موسی الرضا علیه آلاف التحیه و الثناء، دو غزل نسبتا طولانی از یک شاعر مشهور مشهدی انتخاب شده که از این پس خواهید دید.

این نوشته نگاهی دارد به دو غزل در حال و هوای وداع ماه مبارک رمضان و دمیدن هلال ماه شوال یعنی فرا رسیدن عید سعید فطر. دو شاعر شیعی یعنی صائب تبریزی از قرن یازدهم و سید رضا مؤید از قرن حاضر، سراینده این دو غزلند.

در این شب‌های مقدس و بهانه شهادت امیرالمومنین (ع) دو قصیده علوی را که دارای یک وزن و یک ردیف و قافیه‌اند از  نظر بگذرانیم.

شب‌های قدر از طرفی مصادف است با مصیبت شهادت سید المظلومین، امیرالمؤمنین، حضرت علی علیه‌السلام و همچنین از طرفی طبق روایت، حقیقت لیله‌ القدر حضرت زهرا سلام الله علیها است.

ایام و لیالی ماه مبارک رمضان فرصت مغتنمی است برای بیش‌تر یاد خدا کردن. زبان شعر هم یکی از ابزاری است که می‌تواند بنده را با خدای خود سرگرم سخن کند. در مثل همین ماه مبارک است که دوستان حضرت امیر کلام، گاهی سحرگاهان در مساجد و محافل، مناجات منظوم ایشان در مسجد کوفه را زمزمه می‌کنند.

امروزه شاعران در عرصه‌ قول و غزل، کم‌تر به سرودن اشعار مناجاتی رو می‌آورند؛ حال آن که توجه شاعران گذشته به این موضوع بیش‌تر بود تا آن جایی که در برخی دیوان‌های صاحبان نام در حوزه‌ شعر، قصایدی یا لااقل نخستین قصیده را در فضای توحیدی و با رویکرد خدامحوری می‌بینیم.

عبارت عربی «بنفسی انت» که حاکی از ابراز عشق و محبت به محبوب و به معنای «جانم فدایت» است، چندین بار در دعای ندبه تکرار شده است.