خاندان نبوت برای بانو ام‌البنین (س) جایگاه والایی قائل بودند و به او احترام ویژه می‌گذاشتند. در روزهای عید، به احترام او به محضرش می‌رفتند و به ایشان ادای احترام می‌کردند.

«ضحاک بن عبدالله مشرقی» می‌گوید: شب عاشورا از خیمه حسین نوای قرآن و مناجات بلند بود و این آیه به گوش رسید: «کافران گمان نکنند که مهلتی که ما به آنها می‌دهیم برایشان بهتر است، بلکه ما به آنها مهلت می‌دهیم تا به گناه و سرکشی خود بیافزایند و برایشان عذابی خوار کننده خواهد بود..»

حجاج از ابتدای حرکت امام از مکه تا کربلا همراه و هم رکاب ایشان بود. برای همراهی با سیدالشهدا هم به مکه رفت و از مکه تا کربلا همره و موذن مولایش بود

امام زین‌العابدین (ع) از جمله بازماندگان کربلا است که گزارش‌های متفاوت و گاه متناقض از دلیل زنده ماندن ایشان در تاریخ وجود دارد.

«روضه الشهداء» بلایا و مصائب انبیاء تا حضرت خاتم‌النبیین (ص) و مصائب اهل‌بیت (ع) را بیان می‌کند اما هدف اصلی نویسنده پرداختن به مصائب امام حسین (ع) است.

رفتن ام‌البنین به بقیع و نوحه‌سرایی‌هایش در محلی که از یک‌ طرف محل تجمع مردم بود و از طرف دیگر کنار قبرها قرار داشت، سبب می‌شد تا دل‌های شنوندگان از ناله‌ها و مرثیه ‌سرایی‌اش بیشتر متأثر شود.

«علی (ع) و حسین (ع) دو قهرمان اسلام» نوشته «گابریل انکری» یکی از جمله آثاری است که توسط نویسنده غیرمسلمان و در تبیین شخصیت‌های بزرگ جهان اسلام به نگارش در آمده است.

این دو برادر با سپاه عمر سعد برای جنگ با امام حسین (ع) راهی کربلا شدند. بعد از ظهر عاشورا هنگامى که تمام یاران امام به شهادت رسیدند و  سیدالشهدا (ع) فریاد یاری طلبی سر دادند ....

یزیدبن زیاد در روز عاشورا سوار بر اسب خود می‌جنگید و وقتی اسبش پِی شد، به خیمه‌ها برگشت، مقابل خیمه و در برابر امام حسین (ع) روی زانو نشست و صد تیر به سوی لشکر عمر سعد پرتاب کرد.

امام در آغاز این خطبه که روز عاشورا خطاب به اصحاب قرائت و توسط امام محمدباقر (ع) نقل شده است، به سخنان رسول خدا که خبر از حرکت سیدالشهدا (ع) به سمت عراق و حوادث سرزمین کربلا دادند، اشاره کردند.