کرب و بلا: تغییر و تحولات در عرصه مداحی و حضور مداحان جوان و نیز ترویج استفاده از ابزار آـلات موسیقی در مجالس مدح و مریثیه اهل بیت (ع) موضوعی است که موزد سوال و بحث بسیاری بوده است و فقها و مراجع نیز در این زمینه اظهار نظر کرده اند.
«مجید محمدزمانی» پژوهشگر حوزه رسانه هسته افکار عمومی مرکز رشد دانشگاه امام صادق (ع) در یادداشتی به بررسی و تحلیل ترکیب موسیقی و مداحی از منظر فقهی پرداخته و، می‌نویسد:
ائمه اطهار(ع) در طول حیات با برکت خود به تجلیل جایگاه مداحی، به عنوان رسانه‌ای مهم برای انتقال معارف و مناقب اهل‌بیت (ع) پرداخته‌اند. امام صادق (ع) در روایتی در مورد ثواب روضه‌خوانی و در تجلیل مقام مداحی در عزای سیدالشهدا (ع) فرموده‌اند: «ای اباهارون! کسی که درباره امام حسین (ع) شعری بگوید، گریه کند و ده نفر را بگریاند، برای همه بهشت را می‌نویسند. کسی که درباره امام حسین (ع) شعری بخواند و گریه کند و پنج نفر را بگریاند، برای آن‌ها بهشت را می‌نویسند. کسی که امام حسین را نزد او یاد کنند و از چشمان او به اندازه پَر مگسی اشک خارج شود، ثواب او به عهده خدای عزوجل بوده و برای او به کمتر از بهشت راضی نمی‌شود.»
مداحی، به عنوان هنر ستایشگری اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) در سده‌های مختلف تاریخ تمدن اسلامی، مورد توجه فرق اسلامی بوده است. در طول این قرون، اگرچه برخی از گروه‌ها جاهلانه یا خائنانه گاهی موجب انحراف محتوا یا قالب این هنر اصیل از مسیر صحیح آن شده‌اند، اما ارتباط مجالس اهل‌بیت (ع) با عالمان دینی و فقه جعفری، موجب جبران و اصلاح این انحرافات شده است؛ به طوری که می‌توان گفت اصول کلی مداحی اسلامی با در نظر گرفتن اقتضائات و نیازهای روز مخاطبین جامعه اسلامی، به دوران انقلاب اسلامی منتقل شده و اکنون وظیفه ماست تا از این میراث ارزشمند مراقب کرده و بدون انحراف، آن را به نسل آینده انتقال دهیم.
ترکیب آلات موسیقی با مداحی
در عصر حاضر با ظهور مدرنیته و تحول در ساختارهای ارتباطی و رسانه‌ای، هنر مداحی دست خوش تحولاتی متفاوت قرار گرفته است. از جمله تحولات سال‌های اخیر می‌توان به استفاده برخی از مادحین از فضای استودیو برای خواندن و یا ترکیب آلات موسیقی با صدای مداحی جهت ساخت تولیدات هنری اشاره کرد. این تولیدات گاهی شامل ترکیب آلات موسیقی و ادعیه نیز شده که حتی از رسانه ملی نیز پخش می‌‌شوند.
برخی از طرفداران این پدیده جدید، با اشاره به جذابیت این تولیدات رسانه‌ای برای هدایت نسل جوان، ساخت این تولیدات را بلااشکال دانسته‌اند. اما باید دانست صرف وجود جذابیت هنری برای تبلیغ، حکم جواز برای تولید و ترویج را توجیه نمی‌سازد. بلکه باید ابتدا بررسی کرد که آیا اصلاً شریعت، استفاده از این وسیله را برای تبلیغ معارف اهل‌بیت (ع) مجاز دانسته است یا نه؟ از این رو نیازمند بررسی دقیق در ترازوی فقه هستیم. بنابراین سوالی که در اینجا مطرح می‌شود، این است که تولید و پخش این محصولات هنری ـ رسانه‌ای که از ترکیب مداحی و آلات موسیقی ساخته می‌شود، دارای چه حکمی از منظر فقهی است؟
نگاهی به حکم اولیه مداحی
در ابتدا باید گفت با بررسی روایات پر شمار، حکم اولی هنر در فقه اسلامی در نگاهی جامع و فارغ از تعینات، استحباب است و گاه تا وجوب نیز این حکم ادامه می‌باید و در هیچ یک از عناوین پنج‌گانه (شعر، نقاشی، مجسمه سازی، غنا و موسیقی) که در فقه بحث می‌شود، حرمت به خود عنوان هنر تعلق نگرفته است. بنابراین مداحی به عنوان هنر ستایشگری اهل‌بیت (ع)، دارای حکم استحباب و یا وجوب است، مگر آنکه به واسطه‌ای از این حکم خارج شود.
ملاک تعلق حکم حرمت
باید دانست ملاک در تعلق حکم حرمت برای یک هنر، اضلال مخاطب عن سبیل‌الله است، یعنی هر هنری خواه سخنرانی باشد یا مداحی و یا حتی حرف زدن معمولی اگر موجب اضلال و گمراهی مخاطب از مسیر حق شود، حرام می‌شود حال سوالی که باید مورد تحلیل قرار گیرد آن است که آیا عارض شدن آلات موسیقی بر مداحی و ساخت یک قطعه هنری نظیر کلیپ از آن، موجب ایجاد اثر اضلال در مخاطبین به واسطه شنیدن یا دیدن آن تولیدات می‌شود یا نه؟
چگونه تشخیص دهیم مداحی استودیویی موجب ضلالت است یا خیر؟
باید توجه کرد تاثیرات ناشی از یک پدیده هنری یا محتوای رسانه‌ای، ناشی از تعامل سه عامل موضوع هنری (شامل محتوا و فرم)، مخاطب و محیط مواجهه است. از برآیند و خروجی تعامل این سه عامل، تاثیر ضلالت یا هدایت بر مخاطب شکل می‌گیرد. اگر برآیند این تعامل موجب اضلال شناختی، گرایشی، حسی یا رفتاری مخاطب نشود، ساخت و تولید این پدیده هنری یا رسانه‌ای بلااشکال است، اما اگر برآیند این تعامل موجب ضلالت مخاطب شود، تولید این آثار هنری یا رسانه‌ای جایز نیست.
موضوع هنر مداحی ترکیبی از سه عامل شعر، سبک (کیفیت ادا شعر) و مداح است. اگر هر یک از شعر یا سبک یا خود مداح موجب انحراف و ضلالت شناختی، گرایشی، حسی یا رفتاری مستمعین شود، این نوع مداحی حرام می‌شود. به طور مثال خواندن شعر غلو آمیز در مورد مناقب اهل‌بیت (ع) یا استفاده از سبک‌های ترانه‌ای مورد استفاده در مجالس معصیت و یا خواندن مداحی که مقید به آداب ظاهری شریعت نیست، موجب اضلال مخاطب و موجب حرمت این نوع مداحی می‌شود.
در کنار موضوع هنر مداحی، ویژگی‌های مخاطب و محیط مداحی نیز در کیفیت تاثیر مداحی مورد اهمیت است. به طور مثال سطح علمی یا فرهنگی مخاطب می‌تواند یک شعری را به گونه‌ای متفاوت فهم و تفسیر نماید و یا مضامین اشعار مداحی، در محیط هیئات و یا خارج از آن محیط، به گونه‌ای متفاوت تفسیر و برداشت می‌شود. بنابراین برای تاثیرگذاری صحیح هنر مداحی سه عامل موضوع مداحی، مخاطب و محیط مداحی مورد باید توجه قرار گیرد.
به کارگیری آلات موسیقی به همراه قرآن و آیین‌های دینی ضدارزش است
امروزه در فرهنگ اهل کتاب، استفاده از موسیقی به همراه متن جهت تاثیرگذاری بیشتر بر مخاطب، امری متعارف است. در حالی که در فرهنگ اسلامی، به کارگیری آلات موسیقی به همراه قرآن (متن مقدس) یک ضد ارزش محسوب شده و با ساحت مقدس این متون، ناسازگار است.
در فرهنگ اسلامی، استفاده از آلات موسیقی برای اجرای آیین‌های دینی نیز امری نامتعارف و مخالف شأن آن در نزد عرف قلمداد می‌شود. در آیین سنتی مداحی، استفاده از موسیقی در مجالس هیأت وجود نداشته و همین مداحی سنتی، مورد تایید ائمه‌اطهار (ع) و سیره متشرعه بوده است. ترکیب آلات موسیقی با مداحی، پدیده‌ای جدید، غیر بومی و ناهماهنگ با ساختار سنتی آن است و می‌تواند موجب فراموشی مداحی سنتی شود.
ترکیب آلات موسیقی با مداحی، موجب انحراف در تربیت حسی مخاطبین است
باید به این نکته توجه داشت که کارکرد هیأت‌ها و مجالس اهل‌بیت (ع)، علاوه بر رشد فکری مخاطبین، تربیت عواطف و ذائقه حسی مخاطبین نیز است. تولید قطعات مرکب از آلات موسیقی و مداحی چه در استودیو و چه در محیط هیأت، موجب انحراف در تربیت حسی مخاطبین و عادی‌سازی استفاده از آلات موسیقی در مجالس اهل‌بیت (ع) می‌شود.
ترویج موسیقی با هنر مداحی
تاثیرات برخاسته از مواجهه مخاطب با پدیده هنری یا محتوای رسانه‌ای، گاهی به صورت مستقیم و فوری ایجاد نمی‌شود، بلکه در طول زمان دارای تاثیرات انباشتی است. از این رو باید به تاثیرگذاری این پدیده‌ها در طول زمان توجه کرد. آیت‌الله خامنه‌ای با اینکه اصل تعلیم موسیقی را بلا اشکال می‌دانند، اما ترویج آن را با اهداف عالیه نظام اسلامی در تعارض می‌دانند از این‌رو ایشان ترویج موسیقی با اقداماتی نظیر برگزاری نمایشگاه و گسترش آموزشگاه‌ها را به حکم ثانوی حرام دانسته و جایز نمی‌دانند، چرا که در زمان حاضر بخش لهوی موسیقی حرام بر حلال آن غلبه دارد. نیز کثرت روایات منع از غنا و آوازه‌خوانی به علت آن بوده که در زمان ایشان، جامعه اسلامی به سبب مجاورت با دنیای غرب و ترویج موسیقی حرام از طرف خلفای عباسی، در معرض انحراف اجتماعی بوده و ائمه اطهار(ع) تلاش می‌کردند تا از انحراف فرهنگی جامعه در این زمینه جلوگیری کنند.
با توجه به این حکم، هر کاری که موجب ترویج موسیقی در جامعه شود، نظیر همراه سازی هنر مداحی با آلات موسیقی، جائز نیست، چرا که ترکیب مداحی با آلات موسیقی، خواسته یا ناخواسته موجب شیوع و ترویج موسیقی می‌شود. این پدیده علاوه بر خروج مداحی از مسیر سنتی آن، می‌تواند موجب ترویج و عادی‌سازی موسیقی در میان آحاد جامعه خصوصاً جوانان مومن شود.
کلام آخر
باید دانست بسیاری از تغییرات فرهنگی، تغییراتی آهسته و تدریجی هستند. شاید بنا نهادن برخی از امور در ابتدا موجب ایجاد انحراف کمی از خطوط شریعت گردد، اما به مرور این زاویه انحراف بیشتر شده و مسیر اصلاح سخت‌تر می‌شود، از این رو، دین اسلام با صراحت در برابر آغاز و شیوع انحرافات می ایستد و همگان را از این کار نهی می کند. براساس روایت نبوی، اگر فردی، با انجام و ترویج فعل حرامی آن را به سنت اجتماعی تبدیل کند، نه تنها وزر گناه خود بلکه وزر گناه ادامه دهندگان این مسیر نیز تا ابد به حساب بنیان‌گذاران و ترویج دهندگان آن نوشته خواهد شد.
استفاده از آلات موسیقی در محیط هیأت‌ها و یا تولید قطعات صوتی تصویری مرکب از مداحی و آلات موسیقی حتی به صورت زمینه کم رنگ، شاید در ابتدا انحراف کمی به نظر آید اما می‌تواند آغازگر انحراف بزرگتر شود که ترویج دهندگان امروزی آن باید در پیشگاه خداوند حجت موجهی داشته باشند.
در پایان یادآوری این نکته ضروری است که نباید صرف اینکه تولید آثار مرکب از مداحی و نواختن آلات موسیقی مورد پسند و علاقه مخاطبین است، حکم به ضرورت تولید این قطعات داد. گاهی منشأ ضرورت تولید آثار متنوع هنری و رسانه‌ای، پاسخ‌گویی به نیازهای جدید عرف و اقتضائات جامعه است، اما گاهی منشا این ضرورت سازی، پاسخ‌گویی به امیال درونی انسان و تغییر عرف امروز جامعه اسلامی است. از این رو باید بین ضرورت برساخته و ضروت خود ساخته تفاوت قائل بود.
تولید آثار هنری از مجالس اهل‌بیت(ع)، تنها اگر در چارچوب و حریم فقه اسلامی باشد، موجب کسب رضایت الهی و حفاظت این میراث گرانبها از امیال انسانی و انتقال سالم این امانت به نسل های آینده می‌شود.
______________________________________________________________________________
منابع
ـ خامنه‌ای، سیدعلی، 1398، غنا (متن درس خارج فقه رهبر معظم انقلاب اسلامی)، انتشارات انقلاب اسلامی، تهران
ـ مهدی‌زاده، سیدمحمد. (1389). نظریه‌های رسانه، اندیشه‌های رایج و دیدگاه‌های انتقادی. چاپ اول. تهران: همشهری.
ـ خلوصی، داوود؛ ایروانی نجفی، مرتضی؛ پیروزفر، سهیلا، (1396)، واکاوی الحان ممدوح در کلام نبوی، پژوهشی درباره حدیث اقروا القرآن بالحان العرب، فصلنامه پژوهش های قرآنی، شماره 1، صص 149 ـ 120
ـ علیدوست، ابوالقاسم، 1394، فقه هنر در دو نگاه جامعه و تعینات موردی، قبسات، سال بیستم
