کرب و بلا: در خیل اصحاب و یارانی که امام حسین (ع) را در حرکت تاریخی خود همراهی کردند، گروهی بودند که به دلایلی پیش از واقعه عاشورا به شهادت رسیدند و به کربلا نرسیدند؛ از جمله شهدایی که به عنوان سفیر سیدالشهدا (ع) حامل نامه و پیام ایشان برای کوفیان بودند. «عبدالله بن یقطر» یکی از سفیرانی است که تا آخرین لحظه وفادارانه وظیفه خود را به انجام رسانید و سرانجام پیش از رسیدن به کربلا به شهادت رسید.
عبدالله از قبیله «حمیر»، یمنی الاصل و ساکن مدینه بود. پدرش «یقطر» خادم رسول خدا بود و به همراه «میمونه» همسر خود در خانه امیرالمؤمنین (ع) زندگی و خدمت می‌کردند. بنا به نقلی عبدالله سه روز قبل از امام حسین (ع) متولد شد. مادرش دایه امام حسین (ع) بود و به همین دلیل عبدالله را برادر رضاعی آن حضرت نامیده‌اند.1 اگرچه بنا به نقلی امام حسین (ع) جز از مادرش از شخص دیگری شیر نخورده است.
عبدالله همراه با امام از مدینه به مکه و از آنجا نیز همراه کاروان به سمت کوفه حرکت کرد. او از فرستادگان امام حسین (ع) و حامل پیامی برای مسلم بن عقیل بود و به امر امام رهسپار کوفه شد اما توسط «حصین بن نمیر» در نزدیکی قادسیه دستگیر شد. او را نزد ابن زیاد بردند و چون اسرار نامه امام را فاش نکرد، عبیدالله دستور داد او را از بالای دارالاماره قصر بر زمین انداختند و استخوان‌هایش خرد شد. هنوز رمقی در بدن داشت که «عبدالملک بن عمیر لحمی» با ضربتی او را به شهادت رساند.2
در زیارت رجبیه با این عبارت «السَّلامُ عَلَی عَبدِاللهِ بنِ یقطُر رَضیعِ الحُسین عَلیهِ السَّلام» از این سفیر شهید امام حسین (ع) یاد شده است. البته عده‌ای «قیس بن مسهر» و عبدالله یقطر را که سرگذشتی مشابه دارند، یک فرد می‌دانند زیرا هر دو سفیر امام حسین (ع) برای مسلم بن عقیل بودند و طریقه شهادت هر دو یکسان بود.
خبر شهادت عبدالله در منزل «زباله» به امام حسین (ع) رسید.3 امام با شنیدن این خبر گریستند و آیه استرجاع را قرائت فرمودند. سپس این آیه را تلاوت کردند: «فَمِنهُم مَن قَضی نَحبَهُ وَ مِنهُم مَن یَنتَظِر و َما بَدَّلوا تَبدیلًا» از آنان کسانی هستند که به پیمان خود وفا کردند و برخی دیگر در انتظار وفای به عهد خود می‌باشند و هرگز تبدیلی را در پیمان روا نمی‌دارند.
آنگاه در حق ایشان چنین دعا کردند: خداوند بهشت را پاداش آنان قرار دهد. بارالها برای ما و شیعیان ما جایگاه والایی قرار ده و ما را با ایشان در قرارگاهی از رحمت خود گرد آور و پاداش بسیار خودت را بر ما ارزانی دار که تو بر هر کاری توانایی.4
__________________________________________________________________
منابع:
1- تاریخ طبری، ج 5، ص 379؛ انصارالحسین (ع)، ص 126.
2- انساب الاشراف، ج 3، ص 169؛ تاریخ طبری، ج 5 ص 397؛ انصارالحسین (ع) ص 136 -137.
3- الفتوح، ج 5، ص 45.
4- البدایه و النهایه، ج 8، ص 368؛ برداشتی از کتاب شهیدان جاوید، فصل دوم، مرضیه محمد زاده، ص 269-270.
