کرب و بلا: نامه‌های امام حسین (ع) به  برادران، اصحاب، مردم کوفه و ... که حاوی توصیه‌های امام، تبیین اهداف قیام، ترسیم نتایج قیام کربلا و خبر قطعی شهادت ایشان برای پیروان زمان خود و شیعیان‌شان تا قرن‌ها بعد است، بی تردید گنجینه‌ای گرانبها و عبرت‌آموز به شمار می آید.

از جمله این نامه‌ها، وصیت نامه‌ای است که امام حسین (ع) قبل از حرکت به سمت کربلا خطاب به برادرشان محمد حنفیه نوشتند. محمد تلاش بسیاری برای ممانعت از انجام این سفر و حرکت امام به سمت عراق کرد. امام حسین (ع) در پاسخ به توصیه‌های برادرشان در چشم‌پوشی از این سفر وصیت نامه‌ای مرقوم فرمودند و ضمن بیان توصیه‌ها و سفارش‌های خود، اهداف قیام عاشورا را به خوبی تبیین نمودند تا از تحریف‌ها در امان باشد و  آیندگان، راز قیام عاشورا را متوجه شوند.

امام وصیت‌نامه خود را چنین نوشتند:

بسم اللّه الرحمن الرحیم

این وصیّت حسین بن علی بن ابی طالب به برادرش محمد، معروف به ابن حنفیّه است. حسین گواهی می‌دهد که معبودی جز خدای یگانه نیست و شریک ندارد و اینکه محمد (ص) بنده و رسول خدا است و آیین حق را از سوی حق آورده است و اینکه بهشت و جهنّم حق است و قیامت بدون شک به وقوع خواهد پیوست و خداوند همه کسانی را که در قبرها هستند، زنده می‌کند.

بدانید من برای سرکشی و خوشگذرانی و فساد و ستم از مدینه به سوی کربلا خارج نشدم؛ بلکه فقط برای دنبال کردن اصلاح امت جدم قیام کردم و خارج شدم و تصمیم گرفته‌ام که امر به معروف و نهی از منکر نمایم و سیره جدم و پدرم علی بن ابی‌طالب (ع) را دنبال نمایم.

پس هر کس این حقیقت را از من بپذیرد، پس خدا اولای به حق است و هر کس حق را بر من رد کند، صبر می‌کنم تا خداوند بین من و این قوم حکم کند که او بهترین حاکمان است و این وصیت من است به تو ای برادر.»

امام حسین ‌(ع) در پایان این وصیت‌نامه‌‌ با اشاره به این فراز از سوره مبارکه هود¹ مراتب بندگی خالصانه و توکل خویش را چنین بیان داشتند: «ما تَوْفیقی‌ إِلاَّ بِاللَّهِ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَ إِلَیْهِ أُنیبُ» توفیق من جز به اراده خداوند نیست که بر او توکل کرده‌‌ام و به او روى آورده‌‌ام.²

_____________________________________________________________________

^{پی‌نوشت‌ها:}

^{1- سوره هود، آیه 88.}

^{2- خوارزمی، مقتل الحسین، ج1، ص188-189. ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی طالب، ج3، ص240.}