به گزارش کرب و بلا، سینما یکی از محبوب‌ترین عرصه‌های هنری است همچون فوتبال که در عالم ورزش نسبت به سایر رشته‌های ورزشی علاقه‌مند و طالب بیشتری دارد و البته ناگفته نماند که هنر هفتم به خودی خود یک ابزار است، ساختاری بیشتر متمایل به صنعت که می‌توان با محتوایی که برای آن ایجاد می‌شود از آن پدیده نوینی را به وجود آورد که اصطلاح تلفیقی هنر ـ صنعت را برای آن بامُسماست.
این ابزار نافذ همچون ظرفی است که بسته به اینکه چه چیزی به عنوان مظروف در آن ریخته شود می‌تواند جنبه‌ای سازنده داشته باشد و یا در صورت فراهم آوردن محتوایی نه‌چندان مناسب اثرات مخربی را متوجه لایه‌های مختلف جامعه کند و از آنجا که سینما همواره با اقبال مخاطب همراه بوده است لذا نقشی کاربردی و استراتژیک در معادلات فرهنگی جامعه ایفا کرده است.
اطلاق سینمای دینی، مذهبی و یا حتی سینمای عاشورایی تنها زمانی معنا پیدا می‌کند که این ابزار صنعتی به عنوان کالای وارداتی در جهت بیان موضوعات مربوط به فرهنگ و باور جامعه شیعه، محملی شود برای حمل مفاهیمی که یا جنبه تاریخی داشته و یا مُلهم از هر یک از مفاهیم و واژگان منبعث از آن در بستر روزمرگی‌ها و زندگی معاصر هر یک از ما، رقم می‌خورند.
به هر روی هر آنچه که هست، سینمایی با این هویت سهمی نیز به عنوان راوی از تاریخ برجای مانده براساس آنچه بر جامعه اسلامی و شیعی رفته ، داشته و دارد که البته این امر بیشتر به دغدغه‌مندی و نیاز یک جامعه در بازتعریف و یا مرور وقایع گذشته برای عبرت نسل حاضر دارد.
از رهگذر این دغدغه‌مندی سینما و سینماگران در پرداختی انحصاری به تاریخ عاشورا، شاید بتوان به مواردی شاخص و انگشت‌شمار که همچنان در حافظه تاریخ معاصر جامعه ما باقی مانده است اشاره کرد و البته یکی از شاخص‌ترین آنها که اساساً شاید باید آن را الگوی فصل جدیدی از سینمای تاریخی در ایران به حساب آورد و چه بسیار آثاری که متأثر از آن ساخته شدند، فیلم سینمایی«سفیر» به کارگردانی فریبرز صالح و نویسندگی مشترک او و کیهان رهگذر بود.
«سفیر» با بازی درخشان فرامرز قریبیان و جمعی از ستارگان سینما، سال 61 شمسی و در شرایط که هنوز مواجهه‌ای مناسب با سینما در سال‌های اول انقلاب اسلامی وجود نداشت، فصل جدیدی به وجود آورد تا جایی که بسیاری متوجه این امر شدند که به شرط داشتن محتوایی مناسب و معرفتی، می‌توان ابزار نافذ سینما را در راستای بیان هر نوع عقیده و اندیشه‌ای به کار گرفت.
فیلم سینمایی«سفیر» قصه‌گو بود، داستان سفیر امام حسین(ع)؛ قیس بن مسهر صیداوی که نامه امام حسین(ع) را در جواب به نامه‌های دعوت کوفیان حمل می‌کرد تا اینکه توسط عمال ابن زیاد دستگیر، شکنجه و به شهادت می‌رسد.
فیلمی خوش‌ساخت با میزان عالی رضایتمندی مخاطب با وجود آنکه در آن سال‌ها چندان به لحاظ امکانات سخت‌افزاری، تأمین مایحتاج و دکور و طراحی صحنه‌ای که بتواند در پرده سینما و در مقابل دیدگان مخاطب تداعی‌گر اوضاع اجتماعی، سیاسی و فرهنگی کوفه در سال 61 هجری باشد مجهز نبودیم اما این اتفاق افتاد تا جایی که همچنان طعم خوش ساخت این فیلم در کام سینمای ایران شیرین است و در صورت پخش مکرر این فیلم، بیننده خود را خواهد داشت.
