به گزارش کرب و بلا، یادآوری عاشورا و مصائبی که بر امام حسین(ع) و خاندان اهل بیت(ع) و اصحاب ایشان روا داشته شد ناخودآگاه اشک را بر دیدگان هر یک از محبان و انسان آزاد جاری خواهد ساخت. نکته جالب توجه اینکه هر لحظه میزان این دلدادگی که نمود بارز آن جاری شدن اشک از دیدگان پس از شنیدن مکرر آلام و مصائب این خاندان است با شور و حرارت بیشتری تداوم یافته و هیچگاه به سردی نمی‌گراید و رمز ماندگاری و احیای چنین رویدادی که ضامن بقای اسلام ناب محمدی است تداوم گریه بر امام حسین(ع) به محض یادآوری مصیبت آن حضرت است.
حتماً بارها با این نقل مشهور از پیامبر اکرم (ص) مواجه شده‌اید که فرمودند: همه دیده‌ها در روز قیامت گریان است به جز دیده‌ای که بر مصیبت حسین(ع) گریسته است که خندان و مژده دهنده خواهد بود.
امام خمینی(ره) ذیل این تعبیر چندین هدف را برای گریه بر امام حسین(ع) مطرح کرده که از جمله آنها این است که گریه مسلمانان را متحد می‌کند و آنها را در یک صف واحد قرار می‌دهد. بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران در این باب می‌گوید: اگر تا ابد بر امام حسین(ع) گریه کنیم، این گریه هرگز سودی برای آن حضرت ندارد بلکه سود آن برای ماست. علاوه بر آخرت، برای دنیای ما نیز سودمند است و اهمیت آن از جنبه روانی و نقش آن در الفت دادن بین دل‌ها و انسجام آنها برکسی پوشیده نیست و گریه، نشان دادن مظلومیت امام حسین(ع) است و خشم ظالمان را برمی‌انگیزاند.
براساس روایت‌ها، پیامبر اکرم(ص) با نواده خود حسین(ع) ارتباط محکم و نزدیکی داشتند و در مورد سرنوشتی که برای ایشان رقم می‌خورد، همواره گریه می‌کردند چرا که پیشاپیش به آن حضرت خبر شهادت ایشان داده شده بود. با این تفاصیل باید این پرسش را مطرح کرد که آیا امام حسین(ع) به گریه ما نیاز دارد؟
شیخ شفیق جرادیی؛ مدیر دانشسرای معارف حکمی و فلسفی در این باره گفت: امام حسین(ع) برای دستیابی به اهداف خود به گریه ما نیازی ندارد و اگر بخواهیم به خداوند تقرب پیدا کرده و ارتباط محکمی با اهل بیت پیامبر(ع) داشته باشیم، باید ارتباط عاطفی و وجدانی خود را با ایشان تقویت کنیم.
وی ادامه داد: گریه برای امام حسین(ع) هم برای دنیا و هم برای آخرت انسان سودمند است، در دنیا راه عزت و دستیابی به نقاط رفیع دین را ترسیم می‌کند و به این لحاظ که تقرب به خدا را نیز در پی دارد برای آخرت نیز سودمند است.
شیخ جرادی تصریح کرد: گریه بر امام حسین(ع) به یک عرف حاکم در محافل شیعه تبدیل شده و با وجدان دینی و عاطفه دینی مرتبط است، به دلیل اینکه عرف است و از وجدان دینی پویا در زمینه محبت محمد و آل محمد(ص) نشأت می‌گیرد، وارد زندگی روزمره و سالانه ما شده است.
وی افزود: گریه موضوعی فطری و قدرتی موجود در درون انسان است و لذا گریه برای امام حسین(ع) به نوعی همدردی با اولیا، صلحا و بزرگان دین و ائمه معصومین(ع) است که همگی به واسطه واقعه کربلا و به ویژه در این ایام مغموم و ناراحت هستند.
همچنین حضرت آیت‌الله العظمی سیدعلی سیستانی؛ مرجع عالیقدر شیعیان در پاسخ به استفتایی درباره ثبوت جایگاه گریه برای امام‌حسین(ع) چنین گفته است که گریه بیانگر عمیق احساسات درونی وابستگی‌های انسان است زیرا در نتیجه تشدید احساسات اندوه درونی و تحریک آنها رخ می‌دهد و به احساسی درونی منجر می‌شود که انسان را به لرزه وامی دارد از همین حیث گریه برای امام حسین(ع) بیانگر وفاداری صادقه به پیامیر(ص)، اهل بیت پیامبر و تمامی اصولی است که نسبت به آن دعوت کردند و به خاطرش به شهادت رسیدند.
شیخ ابراهیم بلوط؛ خطیب منبر حسینی نیز در همین زمینه گفت: هدف خطیب و سخنران منابر حسینی در روایت‌های اهل بیت پیامبر (ع) به گریه واداشتن مردم نیست بلکه گریه جان‌ها را جلا می دهد و هر فردی به صورت گریه و در سیر و سلوک، واکنش‌های خود را بازتاب می‌دهد.
وی گریه را به دو نوع تقسیم کرده و با اشاره به اینکه گریه یا شریف است و یا مذموم، اظهار داشت: گریه اگر شریف باشد، قابل ستایش است اما در غیر اینصورت خیر، ما اول به دلیل نقصان و فقدان کمال، دوم به تاسی از نبی اکرم(ص) و سوم نیز به هدف اظهار این مراسم و تربیت و تهذیب نفس برای امام حسین(ع) گریه می‌کنیم.
شیخ بلوط با ابراز ناراحتی از کسانی که گریه بر امام حسین(ع) را سبک می‌شمارند، گفت: سبک شمردن گریه امام حسین(ع) ناشی از عقده نفسانی است، این عقده یا از سر جهل و نادانی است و یا در مقام استهزا و تمسخر است. از طریق ارتباط با پیامبر(ص) و تأسی به ایشان که پنجاه سال پیش از شهادت امام حسین(ع) برای ایشان گریه کردند، برای ما ثابت می شود که همه پیامبران نیز برای امام حسین(ع) گریسته‌اند.
وی در رابطه با فلسفه گریه بر امام حسین(ع) و با طرح این پرسش که اشک ریختن ما چه تأثیری برای آن حضرت دارد و اینکه چرا ما تحت تأثیر قرار می گیریم، افزود: ما به این موضوع ایمان داریم و به این ارتباط و وابستگی یقین داریم و عکس‌العمل ما به تأسی از رسول‌الله(ص) است.
این خطیب منبر حسینی لبنانی به تأثیرات معنوی گریه نیز اشاره کرده و گفت: گریه جان را جلا می دهد و موجب ترحم قلب و عاطفه شده و انسان را ثبات قدم می‌کند چرا که قساوت قلب و جهل از امور مذمومی است که منشأ آنها غفلت و عدم گریه است. علم ثابت کرده است که گریه جان را تهذیب کرده و موجب رقت قلب می‌شود و ارتباط بین ادراک و عمل را فاش می‌کند.
