به گزارش کرب و بلا، حجت‌الاسلام و‌المسلمین حسین انصاریان؛ خطیب توانا، مترجم و مفسر قرآن در یکی از سخنرانی‌های خود که در محرم سالهای گذشته در حسینیه هدایت ایراد کرد، به نکاتی مهم در باب اهمیت دادن به سوگواری و عزاداری برای اباعبدالله الحسین(ع) اشاره کرده است که در ادامه به فرازهایی از آن اشاره می‌کنیم:
این کارشناس دینی و مذهبی در جریان این سخنرانی با گله از اینکه صحبت هایی پیرامون کم اهمیت جلوه دادن برگزاری مراسم عزاداری امام حسین(ع) مطرح می‌شود، می‌گوید: این روزها صداهایی شنیده شد که دل وهابیت را خوشحال کرد، سخنانی همچون اینکه به مردم نگویید از محرم استقبال کنند و یا گریه موجب رشد آنان نمی شود یا مثلاً خود را عبد حسین (ع) ندانند در حالیکه همه این موارد با مدرک ثابت شده است.
بلند شدن صدایی مبنی بر کم اهمیت دادن عزای امام حسین(ع) وهابیت را خوشحال می‌کند
وی بر لزوم عظمت عزاداری امام حسین(ع) تأکید کرده و می‌گوید: یک شیعه واقعی وقتی در محرم این شور عظیم، عزاداری فوق‌العاده و زحمات سنگینی که برای حضرت سیدالشهدا (ع) کشیده می‌شود را می‌بیند شاید به نظرش آید که مظلومیت حضرت ابی‌عبدالله الحسین (ع) کم یا تمام شده، اما اینطور نیست تقریباً در این سال‌هایی که به یاد داریم، چند روز مانده به محرم، صداهایی بلند می‌شود که سود این صداها تنها خوشحال کردن دشمنان علی‌الخصوص وهابیت است.
انصاریان این چنین ادامه می دهد: به نظر می‌آید که این صداها از گلوی کسانی درمی‌آید که از عرفان و معارف اهل بیت (ع) بی‌خبر و بی‌اطلاع هستند و انگار این روایت که از رسول خدا نقل شده است شامل حال آنها نشده، در حالیکه خود رسول‌الله فرمودند: عشق به اهل بیت (ع) من روزی و رزق است، امیدوار هستم صاحبان این صداها سری به عرفان، روایات و معارف ناب اهل بیت بزنند و نسبت به این مسئله‌ای که منکر شدند و به مردم هم سفارش کردند که اینگونه نباشید، آگاه شوند.
این مفسر و مترجم قرآن کریم در جای دیگر از این سخنرانی خود صراحتاً بیان می‌کند: البته معنویت ابی‌عبدالله (ع) در حدی است که یک نفر هم به این صداها گوش نمی‌دهد. این صداها کمبود دیگری که دارند این است که جامعه‌شناس نیستند، جامعه ایرانی که پیغمبر(ص) و امیرالمومنین(ع) از آنها به شدت تعریف کرده را نمی‌شناسند و باید گفت که خبر این عزاداری‌ها را پیغمبر و ائمه علیهم السلام به این ملت دادند و این صداها تنها دل وهابیت را خوشحال کرد و چون گسترده پخش شد حداقل این است که قلب امام زمان(عج) را برنجاند، یکی از آن صداها این بود که نگویید یا حسین ما نوکر، غلام و عبد تو هستیم، بگویید ما عبد خدا هستیم! این حرف‌ها را نزنید.
معنای دیگر عبد مطیع بودن است و از این نظر ما عبد حسین(ع) هستیم
وی در تشریح واژه عبد می‌گوید: عبد در لغت به معنای پرستش و در یک مرحله دیگر به معنی اطاعت است، هیچ وقت ما غیر از خدا را معبود خود نمی‌گیریم که به غیرخدا بگوییم عبد تو هستیم، عبد یعنی مطیع، من به شما می‌گویم که با یقین و کمال افتخار و سرافرازی هر جا دلتان خواست بگویید من عبد، نوکر و غلام حسین هستم.
انصاریان سند برای تأیید سخنانش می آورد و آن اشاره به کتاب «اصول کافی» و در ادامه می‌گوید: در این کتاب شریف،از وجود مبارک امیرالمؤمنین(ع) سؤال کردند که نسبت شما با پیغمبر(ص) چیست؟ و ایشان فرمودند: انا عبد من عبید محمد، حال چرا ما نگوییم عبد حسین هستیم!؟ در نتیجه کسی ما را عبد ابی عبدالله نکرده بلکه خداوند این سمت را به ما داده است.
وی ادامه می دهد: و یا در روز سوم شعبان امام زمان (عج) نامه‌ای از ناحیه مقدسه‌شان صادر کردند با این مضمون که امروز یعنی روز سوم شعبان است روز تولد مولای ما ابی‌عبدالله الحسین(ع) است، این اقرار امام زمان است که می‌گوید من غلام حسین هستم، این اقرار کتبی و در مفاتیح موجود است، پس چرا بی‌توجه به معارف قرآن و الهیات اهل بیت حرف می‌زنید!؟ مدرک دیگر، وجود مبارک حضرت صادق (ع) است، ایشان می‌فرمایند: طوبی لی ان کنتم موالی؛ خوش به حال منِ امام صادق اگر شما مولاهای من باشید و من غلام شما و طوبی لی ان قبلتمونی عبدا؛ خوش به حالم اگر قبول کنی من غلامت هستم. چند سال است که ما را به غلامی قبول کردند و خوش به حالمان.
این استاد و مدرس علوم دینی و قرآنی همچنین با اشاره به سندی دیگر در این باب می‌گوید: مدرک دیگر زیارت مطلقه ابی‌عبدالله(ع) است؛ السلام علیک یا ابی عبدالله، السلام علیک یابن رسول الله عبدک؛ منی که به زیارت تو آمدم، عبد و نوکر تو هستم و ابن عبدک پدرم هم نوکرت بود. در زیارت امیرالمومنین هم به همچنین می‌گوییم: من بنده تو هستم و ابن عبدک و ابن امتک جاءک مستجی را بذمتک و پناهی در عالم غیر از تو ندارم، زیارت عید فطر و عید قربان برای ابی‌عبدالله، یا مولای یا ابی عبدالله یابن رسول الله عبدک و ابن امتک الذلیل بین یدیک؛ با این حساب ما مدرک شرعی کامل داریم که بگوییم ما نوکر امام حسینیم.
وی با اشاره به نص قرآن و آیه شریفه از سوره مبارکه مائده که می‌فرماید: «وَ إِذٰا سَمِعُوا مٰا أُنْزِلَ إِلَی اَلرَّسُولِ» می‌گوید: وقتی آیات قرآن به پیغمبرم نازل می‌شود تَریٰ أَعْیُنَهُمْ تَفِیضُ مِنَ اَلدَّمْعِ مِمّٰا عَرَفُوا مِنَ اَلْحَقِّ عنوان می‌شود یعنی حبیب من چشم‌هایشان را می‌بینی پر از اشک به خاطر اینکه حق را شناختند یعنی اول حق را شناختند و حال گریه می‌کنند؛ رشد از این بالاتر؟ چرا گریه رشد نمی‌آورد!؟ قبل از گریه رشد ایجاد می‌شود و بعد از گریه هم رشد مقول به تشکیک است؛ یک رشد برای انبیاء است، یک رشد برای ائمه است، یک رشد برای اولیا است، یک رشد هم برای ما، ما ابتدا نسبت به شناخت ابی عبدالله رشد پیدا کردیم که حال گریه می‌کنیم برای مجهول که گریه نمی‌کنیم.
وی با ابزار گله از اینکه باب شده است که نباید به استقبال محرم و اساساً ماتم و عزا رفت در ادامه اینطور سخنان خود را ایراد می‌کند: چرا می‌گویید محرم استقبال ندارد و استقبال از محرم مدرک ندارد، مدارک را نمی‌بینید!؟ پس از اینکه محرم عاشورا سال 61 هجری اتفاق افتاد، اولین کسی که به استقبال محرم آمده پروردگار است، چند هزار سال قبل از اینکه محرم ایجاد شود، او به استقبال آمد و به جبرئیل گفت برو به آدم بگو این اسمی که دلت را لرزاند این را با لب تشنه می‌کشند، فرزندانش از تشنگی می‌میرند، پوست بدن بزرگ‌هایشان از تشنگی جمع می‌شود؛ و همه اینها مدارکی در استقبال از محرم است. دوم اینکه تمام انبیاء برای ابی‌عبدالله گریه کردند، تمام درختان، تمام ماهیان دریا، تمام پرندگان هوا گریه کردند، امام حسین (ع) تازه به دنیا آمده بود پیغمبر و زهرا و علی دور قنداق نشستند گریه کردند؛ حال چرا به استقبال از محرم نرویم؟ چرا حرف‌هایی را می‌زنید که دل دشمن را شاد کند، دل اهل بیت را شاد کنید.
امام صادق(ع) حتی با گریه و مویه خفیف در مصیبت جدشان مخالف بودند
وی سند تاریخ دیگر ارائه کرد و می‌گوید: در مراسمی شاعر می‌خواند و امام صادق (ع) که در اوج گریه بودند، اصحاب را تماشا می‌کردند، به یکی از اصحاب گفتند، چرا گریه نمی‌کنی؟ آن شخص که دستش روی صورتش بود و ناله نداشت، دستش را برداشت و گفت: آقا ببینید اشکم را، گریه می‌کنم، حضرت فرمودند: ما این گریه را قبول نداریم، سرخه بزن، یعنی هر چی فشار به سینه‌ات می‌توانی بیاور؛ کسانی که می‌گویید آرام آرام گریه کنید، این روایات را ندیدید!؟ امام صادق (ع) فرمودند: خدا رحمت کند هر کسی که در گریه برای حسین ما فریاد و ناله بزند.
وی همچنین اشاره به سنت عزاداری امام حسین(ع) از سوی مراجع تقلید و زعمای دینی کرده و می‌گوید: بزرگترین مجتهد صد سال اخیر، بزرگترین مجتهد که استاد تمام مراجع بعد از خودش بود و شاگردهای با عظمتی از مراجع عظامی چون حکیم، خوئی، شیخ موسی خوانساری، را تربیت نموده بود و بزرگترین فقیه شیعه یعنی مرحوم نائینی گفتند که خروج دسته‌های عزاداری از خانه‌ها و حسینیه‌ها در روزهای عاشورا بدون شک جایز است، اشکالی در سینه زدن و زنجیر زدن، حتی اگر موجب کبودی بدن شود، نیست، همچنین اگر موجب زخم شدن یا خونریزی شود، جایز است، این فتوای بزرگترین مرجع صد ساله اخیر است، پای این فتوا را پنجاه نفر از مراجع امضا کردند که عاشورا به بیرون از خانه بیایید، سینه و زنجیر بزنید تا بدنتان کبود شود.
