به گزارش پایگاه تخصصی امام حسین علیه‌السلام کرب‌وبلا، امام جواد (ع) در سال 195 ه.ق دیده به جهان گشود. ایشان پس از شهادت امام رضا (ع) در سال 203 ه.ق و در حالی که تنها هشت سال سن داشتند، به امامت منصوب شدند. همین مسأله موجب شد عده‌ای از یاران امام رضا (ع) در امامت ایشان تردید کنند، تا جایی که برخی به واقفیه گرایش یافتند و برخی عبدالله‌بن‌موسی و تعدادی هم احمدبن‌موسی را امام دانستند، زیرا آنان بلوغ را جزو شرایط امامت می‌دانستند.
اما در این بین برخی از شیعیان برای اطمینان بیشتر، امام جواد (ع) را با سؤالاتی می‌آزمودند. هر چند این مسأله برای سایر ائمه (ع) وجود داشت، اما با توجه به سن کم امام جواد (ع)، درباره ایشان ضرورت بیشتری احساس می‌کردند. در نهایت علم لدُنّی و درایت امام (ع) در همان سنین کودکی باعث شد شیعیان و یاران امام رضا (ع) به امامت ایشان تصریح کنند.
آیت‌الله جوادی آملی با توجه به یک روایت، به یکی از منزلت‌های امام جواد (ع) در سنین کودکی اشاره می‌کند. بر اساس این روایت: ابن‌عمار می‌گوید؛ من دو سال در مدینه در محضر درس علی‌بن‌جعفر (ع) مشرف بودم و احادیثی را که علی‌بن‌جعفر از برادرش موسی‌بن‌جعفر (ع) نقل می‌کرد می‌نوشتم.
روزی در کلاس درس علی‌بن‌جعفر ما دیدیم که استاد ما، این پیر خرد بدون کفش و عبا به استقبال کودکی رفت و دست مبارک آن کودک را گرفت و بوسید و او را تعظیم کرد.
آن کودک فرمودند: عمویم بنشین!
عرض کرد چگونه من بنشینم وقتی شما ایستاده‌اید.
این صحنه گذشت و شاگردان علی‌بن‌جعفر به عرض او رساندند که شما با این قدمت و سوابق درخشان تدریس در برابر یک کودک این همه خضوع و...
فرمودند: ساکت باشید و دست بر روی محاسن شریفش گذاشت و عرض کرد: خداوند مرا با این محاسن سفید دید، مرا لایق امامت ندانست و این کودک را اهل امامت دانست [چه اعتراضی دارید شما؟ چه حرفی دارید شما؟]
امام جواد (ع) این چنین است و مظهر جود خداست.
