پیش از نقل شعر، با پوزش از کسانی‌که اشراف کامل به این مباحث دارند، نکات اشتراک و افتراق آن‌ها را برشمرده‌ایم:
اشتراک:
1. یادآور شویم که هر دو شعر در یک وزن عروضی یعنی «مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن» سروده شده است.
2. هر دو شعر مردف یعنی دارای ردیف است؛ ردیف شعر نخست، «یا مولا» و ردیف شعر دوم، «دارم» است.
3. همچنین هر دو شعر، سروده شاعری از سلسله جلیله سادات یعنی استاد سید رضا مؤید، شاعر معاصر و پیش‌کسوت خراسانی است. وی تا کنون، حدود 10 مجلد از اشعارش را منتشر کرده و گروهی دو سال است که مشغول تجمیع، تدوین و تنظیم تمامی اشعار وی هستند که امیدواریم به‌زودی و به خوبی منتشر شود.
افتراق:
1. شعر اول برخلاف اغلب اشعار این شاعر، فاقد تخلص است ولی در مقطع شعر دوم، تخلص مؤید دیده می‌شود:
به رستخیز، «مؤید»! چو از لحد خیزم
به دست، نامه و بر لب رضا دارم
2. در شعر نخست، نام بعضی از رواق‌های حرم مطهر آمده است که سبب انتخاب این شعر، یکی نیز همین نکته بوده است. رواق‌های دارالسعاده، دارالولایه، دارالسیاده، دارالسلام و دارالعباده که چرخ زدنِ پروانه‌وار در هر یک از این رواق‌ها آرزوی هر دل مشتاق و شیفته است.
3. سبب انتخاب شعر دوم، گریزش به کربلا و نام امام حسین علیه‌السلام است. شاعر می‌گوید با این‌که نمی‌تواند از مشهد دل برکند ولی در سرش هوای کرب‌وبلا را دارد:
ز توس، دل نتوانم گرفت و رفت ولی
به سر هوای تماشای کربلا دارم
اینک متن زیبای دو شعر و زیارتی با پای دل:
تجسم عشق
الا! تجسم عشق و اراده! یا مولا!
اراده سر به حریمت نهاده، یا مولا!
گدای بی سر و پایی به درگهت آمد
که هر چه داشته از دست داده، یا مولا!
ببین به حال فقیری که با شکسته‌دلی
بر آستان تو صورت نهاده، یا مولا!
شب زیارت مخصوصت، ای امام رئوف!
دلم به یاد حریمت فتاده، یا مولا!
به این مثل بستایم تو را که در عظمت
تویی سواره و گردون پیاده، یا مولا!
تو چشمه‌ای ز دو دریای فیض اما من
شکسته ساغرِ خالی ز باده، یا مولا!
گواه رأفت تو معجزات پی در پی
چنان تو داد کرامت که داده؟ یا مولا!
اراده تو رضا جان! اراده ازلی است
به‌خوبی منِ بد کن اراده، یا مولا!
به حیرتم که چه داده است قادر متعال
به هر کسی که غمت را نداده، یا مولا!
ز فیض نعمت جنت، عدوی تو نبرد
به قدر بوی گلی استفاده، یا مولا!
به آستان تو هر روز رو نهد خورشید
سر برهنه و پای پیاده، یا مولا!
تو را عنایت و رحمت که هیچ کم نشود
بکن مودت من را زیاده، یا مولا!
چه اجتماع عظیمی بُوَد ز زوارت
صفی نشسته، صفی ایستاده، یا مولا!
به بوی آن‌که ز قربت سعادتی ببرم
ستاده بر در دارالسعاده، یا مولا!
ولایت تو به دارالولایه‌ام آورد
چنان سگانِ به گردن قلاده، یا مولا!
به پیشواز، کمر بسته زائرینت را
فرشته بر در دارالسیاده، یا مولا!
کلیم بر در دارالسلام گرم سلام
مسیح بر در دارالعباده، یا مولا!
کعبه دل‌‌ها
بر آستان رضا روی التجا دارم
نظر گشا و ببین التجا کجا دارم
بر این مقامِ خدا داده افتخار کنم
که در حریم رضا رتبه گدا دارم
غبار درگه شمس الشموس عین شفاست
برای چاره هر درد، از این دوا دارم
ز صاحبان کرم نیست چشم اکرامم
امید مکرمت از حضرت رضا دارم
مرا چه بیم ضلالت ز کوره راه جهان؟
که از ولایت او نور رهنما دارم
قسم به تربت پاکش که کعبه دل‌هاست!
غلام اویم و در خدمتش وفا دارم
ز معصیت نگران و به مهر او خرسند
چه حالتی است که در خوف و در رجا دارم؟
به مهر آل علی پروریده جان و تنم
عجب که مسم و در قلب، کیمیا دارم
ز توس دل نتوانم گرفت و رفت ولی
به سر هوای تماشای کربلا دارم
ز دل نمی‌رودم یاد نینوای حسین
که روز و شب ز فراقش چو نی، نوا دارم
اگر نمردم و رفتم به آستان‌بوسش
از این زمانه به او باز شکوه‌ها دارم
به رستخیز، «مؤید»! چو از لحد خیزم
به دست، نامه و بر لب رضا دارم
برای مشاهده مجموعه اشعار سید رضا مؤید در سایت کرب‌وبلا اینجا را کلیک کنید. همچنین می‌توانید برای مشاهده بیش از 6500 شعر عاشورایی از بیش از 1100 شاعر به بخش اشعار سایت کرب و بلا مراجعه کنید.
