به گزارش کرب‌و‌بلا، حُرّ بن یَزید ریاحی، از فرماندهان نظامی کوفه بود که پیش از واقعه عاشورا مأموریت یافت با سپاه هزار نفری، مانع حرکت امام حسین (ع) به سوی کوفه و همچنین مانع بازگشت ایشان شود.
او  در روز عاشورا پس از آن که مشاهده کرد کوفیان بر کشتن امام حسین (ع) اصرار دارند، به امام پیوست و در دفاع از ایشان جنگید و به شهادت رسید.
حر به سبب پشیمانی از اقدام خود و پیوستن به امام حسین (ع)، نزد شیعیان حرمتی خاص دارد. شیعیان حر را نماد امید به قبولی توبه و رستگاری بعد از آن می‌دانند.

مرقد حر حدود شش کیلومتر از حرم مطهر امام حسین (ع) فاصله دارد. مساحت زمین آن حدود 7500 متر مربع است. برخی گفته‌اند که پس از واقعه عاشورا، گروهی از قبیله حر، جسد وی را در مکانی دورتر از سایر شهدا، به خاک سپردند. آستان مبارک آن شهید در 370 ق به دستور عضدالدوله دیلمی ساخته شد. در قرن هشتم هجری، مزار حر شناخته شده بود و حمدالله مستوفی نیز به قبر وی، بیرون از کربلا اشاره کرده است.

گفته شده است زمانی که شاه اسماعیل صفوی به کربلا آمد، پس از زیارت امام حسین (ع) به زیارت حر رفت و دستور داد تا قبر وی را باز کنند. پس از شکافتن قبر حر، جنازه تازه وی را در قبر دید که بر سر او دستمالی، بسته شده بود. دستور داد دستمال را باز کنند تا آن را برای تبرک بردارد. اما خون از زخم پیشانی حر سرازیر شد. زخم را با دستمال دیگری بستند. ولی نتوانستند جلوی خون‌ریزی آن را بگیرند. به ناچار، دوباره همان دستمال را بر سر حر بستند. از این رو شاه اسماعیل، دستور داد تا مرقد وی را بازسازی نمایند و برای آن نیز موقوفات و خادمی، تعیین کرد.

کتیبه‌های موجود در مرقد حر در دوره اخیر نشان می‌دهد که این مرقد در صد ساله گذشته چندین بار بازسازی شده است و بعد از سقوط صدام در سال 1427 ه.ق دیوان وقف شیعی، در یک برنامه حساب نشده، بنای قدیمی را به طور کامل خراب کرد تا ساختمان جدیدی برای آرامگاه حر بنا کند.