به گزارش کرب‌و‌بلا، تلّ به معنای پشته برآمده از زمین و تپه‌ای از خاک و ریگ است.

تل زینبیه در اصل تل خاکی مابین قتلگاه و خیمه‌گاه کاروان امام حسین (ع) بوده است. در منابع آمده است که در روز عاشورا حضرت زینب سلام الله علیها بر آن، که مقداری برآمده از سطح زمین بوده، می‌ایستاده و اوضاع نبرد برادرش حسین (ع) را نظاره می‌کرده است. سرانجام از فراز همین تپه خاک بوده که لحظه بریده شدن رأس مطهر برادرش را شاهد بوده است.

در « تاریخ طبری ج 5 ص 452 » و « ارشاد مفید ج 2 ص 112 » نقل شده است :
حضرت زینب (س) که دیگر مبارزه برادر را نمی‌بیند ، با دیدن تجمع حلقه‌وار دشمن در گوشه‌ای از میدان ، به شتاب خود را به بلندای تپه مشرف بر قتلگاه می‌رساند و در حال آمدن به تل این سخن از او شنیده می‌شود : ای کاش آسمان بر زمین فرود می‌آمد.

این زیارتگاه در سابق، شامل پنجره‌ای برنزی بود که بالای آن، الواح و کتیبه‌های کاشی وجود داشت. در حال حاضر این بنا به طور تقریبی پنج متر از کف صحن حرم بالاتر است و حدود 35 متر تا مقتل و قتلگاه فاصله دارد.

در سال 1400 ه.ق، صاحب خانه مجاور مقام، خانه خود را به آن هدیه کرد و با افزودن خانه به آن، مقام توسعه یافت. در سال 1420 ه.ق نیز شخص خیرخواه دیگری به توسعه بیشتر و بازسازی مجدد آن اقدام نمود.

ساختمان بنا، دارای گنبد پیازی شکل کوچک، با کاشی‌های آبی رنگ است. نمای آن از بیرون کاشی‌کاری و از داخل، آیینه کاری شده است و در ضلع جنوبی آن، محرابی به نشانه محل ایستادن حضرت زینب (س) وجود دارد.

نیم ضریح داخل تل زینبیه را هنرمندان عزیز استان آذربایجان‌شرقی و در محل دانشگاه هنر اسلامی تبریز ساخته اند.