خبر دفن سیدالشهدا (ع) و یاران ایشان یک روز پس از شهادت‌شان، توسط قبیله بنی‌اسد از ساکنان منطقه غاضریه، از طریق گزارش ابومخنف به منابع معتبر تاریخی شیعه و سنی راه یافته و منابع پسین از آن استقبال کرده‌اند . گذر زمان این خبر را با نوعی تحوّل و شهرتی متفاوت مواجه کرده است. قرن یازدهم نقطه عطف این تحولات و آغاز رویکرد کلامی و شروعِ فاصله گرفتن موضوع دفن امام (ع) از یک حادثه تاریخی به یک اصل اعتقادی است؛ اصلی که ریشه در برخی احادیث شیعی دارد و تجهیز هر امام توسط امام بعدی را لازم می‌شمارد.

در روز پنجم محرم که مطابق با روز یکشنبه بوده است، عبیدالله، شبث بن ربعی را نزد خود خواند و همراه هزار سوار به سوی کربلا گسیل داشت سپس شخصی به نام زحر بن قیس را با پانصد سوار مأمور کرد تا جسر صراه را که پلی بوده که مردم کوفه برای رفتن به کربلا از آن استفاده می‌کردند مسدود کنند و از خارج شدن مردم از کوفه جلو گیری نمایند.

بدن‌های آسمانی عشاق را در آغوش خاک‌های سوزان کربلا می‌گذارند و بنی اسد کفن می‌کنند پیکر بی سر شهدای کربلا را

 عمر سعد نامه نوشت که شنیده‌ام حسین چاه‌ها را می‌کند و به آب می‌رسد و خود و یارانش آب می‌نوشند. همین که نامه‌ام رسید تا می‌توانی از حفر چاه حسین و اصحابش جلوگیری کن و بر آنان تنگ بگیر و نگذار حتی قطره‌ای آب بنوشند و با آنان چنان کن که با عثمان کردند.

در شب ششم محرم جناب حبیب بن مظاهر اسدی با اذن امام حسین علیه السلام برای آوردن یاور و کمک، به قبیلهٔ بنی اسد رفت. اسدیان پذیرفتند و حرکت کردند. ولی جاسوسان به عمر سعد خبر دادند و او عده‌ای را فرستاد تا مانع آن‌ها شوند.