عموماً سنت الهی این‌گونه است که خداوند در قبال پاداش عظیم، شخص را در معرض ابتلا و امتحان قرار می‌دهد. حضرت ابراهیم و اباعبدالله (ع) هر دو امتحان بزرگی را که از طرف خداوند برایشان در نظر گرفته شده بود، با موفقیت پشت سر گذاشتند. پاداش این بزرگواران در مقابل مصائبشان چه بود؟ در این نوشتار ضمن بررسی آیه «وَ فَدَینَاهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ» مروری می‌کنیم بر اجر و مزدی که به حضرت ابراهیم و سیدالشهدا (ع) اعطا شد.

مصیبت؛ حوادث ناگوار و اتفاقات ناخوشایندی است که در زندگی هر فردی رخ می‌دهد. مصیبت عاشورا بزرگ‌ترین مصیبت در جهان اسلام شناخته می‌شود. عاشورا، فاجعه‌ای فراتر از یک حادثه شخصی بوده، بطوریکه همه افراد را حتی پس از قرن ها از واقعه، تحت تاثیر خود قرار می‌دهد. درک عظمت مصیبت عاشورا، از یک‌سو اعتراف به ظلم ظالمان و از سوی دیگر نشانه شدت محبت به اولیای خداست؛ زیرا مظلومیت امام شهدا در این واقعه بی‌نظیر بوده است.

در سایه مصائبی که در روز عاشورا بر سیدالشهدا وارد شد حتی از جمادات هم نشانه هایی پدیدار شد

صفات ارزشمندی چون  عشق به خدا و دل از دنیا بریدن، آگاهی و بصیرت، شجاعت و استقامت، صبرو استقامت، ایثار و جوانمردی، وفا و توکل، عطوفت و مهربانی جلوه‌هایی از اخلاق متعالی و ارزش‌های انسانی عاشورا را تشکیل می دهد که در فرهنگ عاشورا تبلور پیدا کرده و با استفاده از آن‌ها جامعه به ارزش‌های والای انسانی دست پیدا خواهد کرد.

 زمانی‌که رسول خدا (ص) قبض روح شدند و فاطمه (س)گریان بودند، در این حین صدای آوایی شنیدیم که می‌گفت: سلام و رحمت و برکات الهی بر شما اهل بیت! پروردگار عزّ و جلِ شما، به شما سلام می‌رساند و می گوید: براستى نظر بخداى عز و جل، دل آرامى از هر مصیبت و جانشین از هر دست رفته است و جبران هر فوت شده پس به تعزیت و سر سلامتى از طرف خدا دلخوش دارید ...