اسلام دین ارزش‌هاست و پاداش‌های الهی وعد داده‌شده در آن، نتیجه اعمال خالصانه انسان‌ها برای خداست؛ زیرا خداوند متعال بهترین و عادل‌ترین پاداش‌دهنده است و اجر هیچ نیکوکاری را ضایع نمی‌کند. [1]
هرچه اعمال نیک انسان خالصانه‌تر باشد و هرچه درراه خداوند سختی و مشقت بیشتری را تحمل کرده باشد پاداش و ارزش او در پیشگاه خداوند بیشتر است. بر همین اساس است که انبیاء الهی و ائمه طاهرین (ع) دارای مقام بسیار والایی در پیشگاه خداوند متعال هستند. همچنین امام حسین (ع) دارای مقام بسیار بلندی در نزد خداوند متعال است. این مقام نه به جهت نسبت نسبی آن حضرت با رسول خدا (ص) بلکه به خاطر فداکاری‌ها، ایثارگری‌ها و مصیبت‌هایی است که امام حسین (ع) درراه حفظ اسلام و قرآن و انجام تکلیف الهی خود متحمل گردید.
حسین بن علی (ع) در نبرد با یزید و یزیدیان هدف خدایی داشت و به دنبال ارضای تمنیات نفسانی نبود. امروزه بر همگان روشن است که اگر امام حسین (ع) در برابر انحرافات بزرگ و فاحش بنی‌امیه سکوت می‌کرد، از اسلام تنها اسمی باقی‌مانده بود و واقعیت و حقیقت آن دربند بنی‌امیه اسیر می‌شد و به دست نسل‌های بعدی نمی‌رسید. فداکاری حسینی که آمیختگی عشق و عقل بود، اسلام را از خطر نابودی و سقوط به دست اراذل بنی‌امیه محفوظ داشت.[2]
از سویی دیگر؛ امام حسین (ع) اگرچه می‌دانست که او را شهید خواهند کرد و نیز از سابقه مردم کوفه در سست‌عهدی نسبت به پدر و برادرش، باخبر بود، بااین‌حال با همه سرمایه خود (جان، نزدیکان، فرزندان و یاران و...) به میدان آمد و با روی باز، با رضایت کامل از قضا الهی به دفاع از دین خدا پرداخت و با خون خود درخت اسلام را آبیاری کرد و جان تازه‌ای به اسلام بخشید.
گرچه همواره درراه خدا انسان‌های بزرگی از اولیاء خدا و پیامبران الهی جان خود را فدا کرده‌اند اما واقعه شهادت مظلومانه امام حسین (ع) و یارانش به لحاظ تعداد شهدا و نحوه به شهادت رسیدن و جنایات دیگری که بعد از شهادت آنان نسبت به اجساد شهدا و غارت اموال و اسارت زن و فرزندان شهدا توسط یزیدیان انجام شد در تاریخ نظیر ندارد!
خداوند متعال می‌فرماید: ما اجر صابران را بدون حساب می‌دهیم! [3]
آیا تاریخ بشریت مصیبتی سنگین‌تر از مصیبت‌های بی‌شمار امام حسین (ع) و صبری بالاتر از صبر حسین بن علی (ع) سراغ دارد؟ از طرف دیگر همه مصیبت‌ها و صبر آن حضرت خالصانه و درراه خدا بوده و ذره‌ای از آن درراه منافع شخصی و هواهای نفسانی نبوده است.
با توجه به این مسائل، خداوند متعال چه پاداشی به امام حسین (ع) بدهد که هم درخور مصیبت‌های آن حضرت و هم در شأن عدالت و جود و کرم خداوند رب الارباب باشد.
بر این اساس خداوند پاداش‌های زیادی به ایشان داده است که یکی از آن‌ها عزت و عظمت در این دنیا است به حدی که همه مردم را تشویق و ترغیب به زیارت مرقد مطهر آن حضرت کرده و اجر و پاداش زیادی به زائرین آن حضرت وعده داده است. یکی از این وعده‌های الهی حدیثی است که شیخ مفید رحمت‌الله‌علیه و دیگران به‌صورت متواتر نقل کرده‌اند. امام جعفر صادق (ع) فرمود: ...و کسی که در روز عاشورا قبر امام حسین (ع) را زیارت کند همانند این است که خداوند را در بالای عرش او ملاقات کرده است. [4]
البته این چیز عجیبی نیست؛ زیرا ما نظیر این روایت درباره زیارت قبر پیامبر (ص) نیز بسیار داریم. امام جعفر صادق (ع) فرمود: کسی که رسول خدا (ص) را زیارت کند همانند این است که خداوند را در بالای عرش او ملاقات کرده است ". [5]
امام رضا (ع) درباره معنای زیارت خداوند فرموده است: ازآنجاکه رؤیت و زیارت خداوند ممکن نیست خداوند زیارت پیامبرش را به‌منزله زیارت خود قرار داده است.[6]
البته باید توجه داشت که زیارت امام حسین (ع) موجب زنده ماندن اهداف بلند آن حضرت است که همانا زنده نگه‌داشتن دین خدا و دستورات قرآن است.
