کرب و بلا: در میان اهل‌بیت (ع) سیدالشهدا (ع) از ویژگی‌های خاصی برخوردارند.محمد بن مسلم می‌گوید: از امام باقر و امام صادق (ع) شنیدم که خداوند در عوض شهادت سیدالشهدا (ع) چند ویژگی به او داده است: «إِنَّ اللَّهَ عَوَّضَ الْحُسَیْنَ (ع) مِنْ قَتْلِهِ أَنَّ الْإِمَامَهَ مِنْ ذُرِّیَّتِهِ وَ الشِّفَاءَ فِی تُرْبَتِهِ وَ إِجَابَهَ الدُّعَاءِ عِنْدَ قَبْرِهِ وَ لَا تُعَدُّ أَیَّامُ زَائِرِیهِ جَائِیاً وَ رَاجِعاً مِنْ عُمُرِهِ.[1] ؛ همانا خداوند در ازای شهادت حسین (ع) امامت را در نسل او، شفا را در تربت او قرار داده است، دعا نزد قبرش اجابت می‌شود و و ایام زیارت از ایام عمر زائرینش حساب نمی‌شود»
اگر چه شیعیان و دوست داران اهل‌بیت (ع) تمامی اهل‌بیت را دوست دارند اما نسبت به سیدالشهدا (ع) محبت و آتشی در درونشان موج می‌زند و این همان سخن حضرت رسول (ص) است که: «إِنَّ لِلْحُسَیْنِ فِی بَوَاطِنِ الْمُؤْمِنِینَ مَعْرِفَهً مَکْتُومَه.[2] ؛ همانا برای حسین معرفتی مکتوم در قلوب مومنین است.» آری؛ این خداوند است که محبت و جذبه‌ی او را در دل هر شیعه‌ای قرار داده است، تا آنجا که حضرت آدم (ع) هم وقتی نام آن حضرت را شنید، دلش شکست و به گریه افتاد.[3]
از آنجا که انسان باید طبق هدف الهی از خلقت، بندگی خداوند را نماید ولی همیشه در بستر گناه و در معرض هلاکت است، با توجه به این ویژگی‌ها، بهترین و نزدیک‌ترین راه ارتباط و تقرب به خداوند متعال، ارتباط با اهل‌بیت (ع) است. زیارت پلی است برای نزدیک شدن به معصوم و وسیله‌ای است که انسان تاریکی‌ها و گرد و غباری که از گناه به رویش نشسته است را پاک می‌کند. زائر با ترک علائق دنیوی به سمت امامش فرار می‌کند و به او که نمایانگر صفات الهی است، پناهنده می‌شود.
در این میان زیارت حضرت حسین بن علی (ع) ویژگی‌هایی دارد تا جایی که می‌توان گفت چنین فضائلی در زیارت هیچ‌کدام از ائمه (ع) نیست. از جمله امام صادق (ع) می‌فرماید:
«مَنْ أَرَادَ اللَّهُ بِهِ الْخَیْرَ قَذَفَ فِی قَلْبِهِ حُبَّ الْحُسَیْنِ ع وَ حُبَّ زِیَارَتِهِ وَ مَنْ أَرَادَ اللَّهُ بِهِ السُّوءَ قَذَفَ فِی قَلْبِهِ بُغْضَ الْحُسَیْنِ وَ بُغْضَ زِیَارَتِهِ.؛
خداوند متعال خیر هر بنده‌ای را که بخواهد، محبت به سیدالشهدا (ع) و زیارتش را در قلب او راسخ می‌گرداند.»[4]
این بدین معناست که محبت به آن حضرت و دوست داشتن زیارتش در نگاه خداوند، بهترین هدیه‌ای است که خداوند متعال به بندگان مخلصش می‌دهد.
فضائل و دستاوردهای زیارت، به‌اندازه‌ای ارزش دارد که حتی انبیا برای بهره بردن از این ارمغان، به خداوند التماس می‌کنند تا به آنان اذن زیارت داده شود.
قال الصادق (ع): «لَیْسَ نَبِیٌّ فِی السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ إِلَّا وَ یَسْأَلُونَ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى أَنْ یُؤْذَنَ لَهُمْ فِی زِیَارَهِ الْحُسَیْنِ ع فَفَوْجٌ یَنْزِلُ وَ فَوْجٌ یَعْرُج؛ هیچ پیامبری در آسمان‌ها و زمین نیست مگر این‌که از خداوند تبارک و تعالی درخواست زیارت امام حسین (ع) را می‌کنند، پس گروهی نازل می‌شوند و گروهی عروج می‌کنند»[5]
طبق روایات، سایر اهل‌بیت (ع) هم در شب‌های جمعه در تمام طول سال، مهمان سیدالشهدا (ع) بوده‌اند و از این بهره الهی، متنعم می‌شوند.
صفوان جمّال به امام صادق (ع) عرضه داشت: «آیا شما هم امام حسین (ع) را زیارت می‌کنید؟» آن حضرت فرمودند:
«چگونه او را زیارت نکنم و حال‌آنکه خداوند متعال در هر شب جمعه با فرشتگان و انبیاء و اوصیاء به زمین هبوط کرده و او را زیارت مى کنند.»[6] البته منظور از زیارت پروردگار-چنان‌چه مرحوم علامه مجلسی فرموده- نزول رحمت خاصه و توجه ویژه خداوند متعال بر آن حضرت و زائرین قبر مطهرشان است.[7]
زائر قبر امام حسین (ع) در روز قیامت، نزد خداوند جایگاهی دارد که می‌تواند صد نفر گنه‌کار را شفاعت نماید[8] و به‌قدری مورد لطف خداوند قرار می‌گیرد که به تعبیر روایت، هیچ فردی نیست مگر این‌که آرزو می‌کند که ای‌کاش از زائرین آن حضرت می‌بود.[9]
اگر انسان در فضائل زیارت سیدالشهدا (ع) بنگرد، مبهوت می‌ماند که آن حضرت چه اندازه محبوب خداوند قرار گرفته که خودش و هر آنچه به او مربوط می‌شود -ازجمله زیارت او- بدین اندازه ارزشمند می‌شود.
خدایا ما را از زائرین آن حضرت قرار بده!
