چه زیباست مادر پسرانی باشی که پدرشان امام علی علیه‌السلام‌ باشد.

چه زیباست مادر پسرانی باشی که برادرشان امام مجتبی (ع) باشد.

چه زیباست مادر پسرانی باشی که خواهرشان زینب سلام‌الله‌علیها‌ باشد.

 زیبنده است مادری طفلانِ بانوی مهر و آب، برمادر شجاعانِ دشت نینوا.

و چه زیباست مادر پسرانی باشی که ندای «هل من ناصر» امامی غریب را لبیک‌گو باشند.

 غریبی در کسوت حجه اللهی و در پوششِ برادری.

چه با شکوه است مادرِعباس بودن، سردارِ بی دست علقمه، همو که دستگیر عالمیان است و پشت جبلِ نور به برادری‌اش محکم.

بانویی را می‌بینم که سر غرقه به خون پسر تو را بر زانو می‌گیرد و نوای پسرم، از لبان مطهرش در دشت پرخون نینوا می‌پیچد، همان بانویی که مادرِ حسینش بودی و مادرِ عباست شد.

ای آغوش مهربانی که خود، حسین (ع) را جان‌پناه گشتی و پسرانت حسین (ع) را جان نثار، دوستت دارم.

پرورش دادن مردی به بلندای ادب

فقط از عهده‌ی دامان تو بر می‌آید

پسرانت همه چون شیر شجاعت دارند

به تو این ام بنینی چقدر می‌آید