وفات حضرت عبدالعظیم (ع)
در سال 252 یا 255 ه[1] حضرت ابوالقاسم عبد العظیم حسنى فرزند عبد الله بن على بن حسن بن زید بن حسن بن على بن ابى طالب (ع) وفات یافته است.[2] ایشان از مشاهیر علما و از ثقات و فضلاى محدثین است که در زهد و ورع زبانزد خاص و عام بوده و از امام جواد و امام هادى (ع) روایت نقل کرده است.[3] کتاب خطب امیرالمؤمنین (ع) و کتاب الیوم و اللیله از آثار آن بزرگوار است.[4] جلالت و عظمت شأن آن بزرگوار از عرضه عقایدش خدمت امام زمانش حضرت هادى (ع) و تأیید آن حضرت درباره آن‌ها به وضوح پیداست.
ایشان به طور ناشناس وارد رى شد و از ترس بنى عباس در ساربانان در خانه یکى از شیعیان زندگى می‌کرد.[5] تا هنگام وفات کسى متوجه نشد آن بزرگوار کیست تا اینکه بعد از وفات خواستند آن بزرگوار را غسل دهند نوشته‌ای در لباس او یافتند که نسب شریف خود را در آن نوشته بود. مرقد مطهرش در شهر رى مشهور است.
پدر آن حضرت عبد الله مشهور به «عبد الله قافه» است. «قافه» نام مکانى بود که جناب عبد الله از طرف پدر بزرگش جناب حسن بن زید حاکم آنجا بود.
همسر حضرت عبد العظیم، خدیجه دختر قاسم بن حسن بن زید بن حسن بن على بن ابى طالب (ع) است.[6] بعضى امامزاده قاسم شمال تهران را پدر خدیجه همسر حضرت عبد العظیم می‌دانند.[7]
دختر آن حضرت سلمى است که حضرت عبد العظیم (ع) او را به عقد محمد بن ابراهیم بن ابراهیم بن حسن بن زید بن حسن بن على بن ابى طالب (ع) در آورده و ثمره این ازدواج سه پسر به نام‌هاى عبد الله و حسن و احمد بود.[8]
