معاویه بن یزید خود را از خلافت خلع کرد
هنگامى که یزید بن معاویه در 14 ربیع‌الاول سال 64 ه به درکات جحیم شتافت، فرزندش معاویه به‌جای وى نشست. او پس از چهل روز در 25 ربیع‌الثانی بر فراز منبر رفت و خطبه خواند و اعمال پدران خود را یاد کرد و بر جد و پدر خود لعنت کرد و از افعال ایشان تبرى جست و گریه شدیدى نمود و آنگاه خود را از خلافت خلع نمود.
مروان بن حکم لعنت الله علیه از پاى منبر برخاست و گفت: الحال که طالب خلافت نیستى پس امر خلافت را به سویى بیفکن. معاویه بن یزید گفت: من حلاوت خلافت را نچشیدم، چگونه راضى شوم که اوزار آن را بچشم. به هر صورت در خانه نشست و مشغول گریه شد و 25 یا 40 روز بعد از این واقعه فوت کرد و به قولى او را مسموم کردند. پس از او خلافت اولاد ابوسفیان تمام شد و به مروان و آل او منتقل شد.[1]
