شهادت حضرت رقیه (ع)[1]
در شام نوری می‌درخشد!
پروانه کوچکی هم در خرابه‌های شام دلتنگِ نور می‌شود!
در روز پنجم ماه صفر سال 61 ه حضرت رقیه مظلومانه به شهادت رسید. نام شریفش «رقیه»، «فاطمه» و «زینب» است. پدرشان مولانا الشهید اباعبدالله الحسین (ع) و مادرشان ام اسحاق است.
ولادت آن حضرت در مدینه بود و در سن سه سالگى یا بیشتر در محرم 61 هجرى با پدر بزرگوارش به کربلا آمد. قبل و بعد از روز عاشورا بارها مورد تفقد و دلجویى اباعبدالله (ع) قرار گرفت تا آنجا که به خواهرش حضرت زینب (ع) در مورد او سفارش فرمود. بعد از شهادت امام حسین (ع) و اهل بیت و اصحاب، همراه با اسرا به کوفه و شام برده شد و در مسیر چهل منزل راه شام رنج‌هاى فراوانى دید.
در شام بعد از دیدن سر نورانى پدر با پیشانى شکسته در خرابه، آنقدر ناله زد و گریست تا به ملکوت اعلا پیوست، و بدن شریف آن حضرت را شبانه دفن کردند.
از کهن ترین منابعى که نام آن حضرت بالفظ رقیه یاد شده قصیده سیف بن عمیره نخعى کوفى از اصحاب امام جعفر صادق و امام موسى کاظم (ع) است:
و عبدکم سیف فتى ابن عمیره عبد لعبد عبید حیدر قنبر
و سکینه عنها السکینه فارقت لما ابتدیت بفرقه و تغیر
و رقیه رق الحسود لضعفها و غدا لیعذرها الذى لم یعذر
و لام کلثوم یجد جدیدها لثم عقیب دموعها لم یکرر
لم اءنسها و سکینه و رقیه یبکینه بتحسر و تزفر[2]
شواهد و مدارک درباره وجود شریف آن حضرت، و بودن قبر آن حضرت در مکان فعلى حرم مطهر، همراه با معجزات و کراماتى از آن مخدره مظلومه بسیار است که در پاورقى به قسمتى از آن‌ها اشاره مى‌شود.[3]
